ν*- βϋθΚΑΠΤΟν Ι. ΜΒΝΟΠΟΥΛΟΓ, ίη^^ ΤΒΟΖ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΓ, ΝΥΝ ΔΕ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΠΑΡΤΗΣ ^ ε^ %^^^;^^ ■ν^^ .^ί? ί?-:':ί - ν:.^ ,ΕΝΑΙΣΙΜΟΣ ΔΙΑΤΡΙΒΗ ΠΕΡΙ σοφιστών: >έ« \ ^■^Γ^ ΕΠΙ ΤΕ ΠΑΡΑΒΟΛΗι ΠΑΡΑΛΛΗΛΩΝ ΔΗΜΟΣΘΕΝΟΤΣ ΚΑΙ ΙΜΕΡΙΟΤ ΚΑΙ ΑΡ1ΣΤΕΙΔ0Τ Ι^: \ ΤΟΥ ΧΟΦ1ΣΤΟΥ - ; ; -ΐ, ; ΕΠΙ ΑΙΙλΚΤΟΡΙΚΗι ΑΜΡΡΠΣΕΙ • *■•,,' ι^ν..:•. . ΐί^,νί'.- ', -^'• ν* ■* .ϊ^.ν'.->- ; : *; • ί " ' ' " -,ί'ν ■■ ■'• , - -■ ■ '^:^'.^:\''''\ £.' ' ,•,' - -^ •---Λ ■■ •Λ . ^^!0-^ ■:>:-:^.:' :ί*^ ^ί•ί•./€> ν -'^'-. *. ' ■- •'■?" '•'ΐ '»-" , ' •■'■'. *"^'' . . ■■'•"' •■." . •^' ?.ϊ,', , -. •; . - •.<^.ΐ^;•.•_: ' ■ν.-^ν^.:^,ν. .- ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ/ ^ ••■■'" ΕΚ ΤΟΥ ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟΥ ΑΛΕΞ. ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ Όδ^ς Όφθ«λ)ΐΐ6ατρ«£ον άρίθ. δ ί^'^/^^^'>•;;''":^Κ' : 1893. "β"•;::::-: ^5^|ν-?% Ρ^/':.;^■^::■^•: ":■;^^:: «π. :^ί^««^ /ν.•^ ( ΕΝΑΙΣΙΜΟΣ ΔΙΑΤΡΙΒΗ ΠΕΡΙ ΣΟΦΙΣΤΩΝ : -^'-" ν-^^.--ν.' :ν--,--,.ν---ν--'-ϊ.---/ ■■ -ΐϊ:- ■ ^'-^'ϊ**»:" V --"<' *;^-•"> :' . ι *<^^•./ι.ν ΪΜ^ί^Λ^ >-χ ϊ^^.ν.-=<'--. .^ .IV^.^■.Γ:4 " ^''^'^>^Ϊ^^Μ!^^^^^^ί^^^'^^^^ά^ ΘΕΟΚΑΗΤΟν χ. ΜΗΐνΟΠΟΓΛΟΥ. ΤΒΟΣ ΑΡΖΙΜΑΝΔΡΙΤΟΤ, ΝΓΝ ΔΕ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΠΑΡΤΗΣ ΕΝΑΙΣΙΜΟΣ ΔΙΑΤΡΙΒΗ ΠΕΡΙ ΣΟΦΙΣΤΩΝ ΕΠΙ ΤΕ ΠΑΡΑΒΟΑΗχ ΠΑΡΑΑΛΗΑΟΝ ΔΗΜΟΣΘΕΝΟΪΣ ΚΑΙ ΙΜΕΡΙΟΤ ΚΛΙ ΑΡΙΣΤΕΙΔΟΤ ' τοτ £θ«ιετοτ ΚΑ.Ι ΕΠΙ ΑΙΑλΙΤΟΡΙΚΗι ΑΝΑΡΡΗΣΕΙ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΕΚ ΤΟΥ ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟΥ ΑΛΕΞ. ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ *Οδ6ς *ΟφΟαλμιαιτρ«ίον> Αρ»0. 5 1893 ^ ΠΕΡΙ ΣΟΦΙΣΤΩΝ ΚΑΘΟΑΟΪ Ό [Λίν Αίσχύλος (Προ(χ. 62 καΐ 944) σοφιστήν έκάλεσε τ6ν Προμηθέα, ό δ* Ηρόδοτος (2, 39. 9, 34) τ6ν [λάντιν χαΐ ίατρ2>ν των Άργείων γυναικών ή Προιτίδων Μελά(Λποδα, υί^ν Ά[Αυθάονος (Πινδ. πυθ. 4, 223 — 4), καΐ τους περί Σό- λωνα καΐ άλλους (1,29.2,49 καΐ 69.4,45), έν οϊς καΐ Πυ- θαγόρας (4, 95) καΐ οί θιασώται Διονύσου καΐ οί έπιγενό- [Λενοι Μελάυιποδι, Ά[ΐ.φιάραος καΐ Μάντιος καΐ Πολυφείδης χαΐ θεοκλύ(λενος (Όδ. Ο, 225 — 286),πρ6ς δέ Όνομάκριτος ό Όρφικ^ς καΐ Αρίων δ διθυρα(χβοποιός. ΚαΙ ό Ευριπίδης ( Τί)σ. 887 — 946) τους περί Φιλή{ΐ.ονα χαΐ θά[/.υριν χαΐ Όρ- φέα καΐ ΜουσαΓον σο(^οΙ)ς χαΐ σοφιστάς άπεκάλεσεν, ώσπερ καΐ Πίνδαρος {Ίσθ(χ. 5,36) τους ποιητάς των υμινων ή Ιε- ρών [/.ελών, τ6 παλαών τών σοφών καΐ πεπαιδευ[ϋ.ένων περί πασαν τέχνην σοφιστών κατά Σουΐίδαν επικαλουμένων, καθ* δν ήσαν τοιοΟτοι οΟ μόνον οί περί Μουσικήν διατρίβοντες, άλλα καΐ οί μετεωροδίφαι ( Άριστ. Νεφ. 531, 1111. ΊττπεΟσι 299) καΐ οί ΌμηρικοΙ ήρωες, οί τοϊς έργοις εαυτών υπερέ- χοντες, έν οϊς καΐ αύτοΙ οί αΟληταΙ καθ' Ήσύχιον. Δώ και έν άγώνι Ησιόδου καΐ Όμηρου ή υπεροχή κατά ποίησιν σοφίας βάσανος επικαλείται. Κατά δέ Φιλόστρατον τον Λή- μνιον παρά Σου1®(^ ήν άν τις σοφός, ούχΙ δέ πάντα σοφιστής. — 6 — Παρά Σουίτα}., ως δ* αυτως, Ίαχήν δ Αίγύπτιος έγένετο έν ταϊς όδύναις χαΐ νόσοις σοφιστής άκρος, δς λοΐ(ΐ.ών επιδημίας Εσβεσε χαΐ την άμφΐ τ6ν Κύνα τον Σείριον πρωτίστην έπιτο- λήν χα\ δρμιήν την Ιμπυρον ημέρωσε τοΟ αστέρος. ΚαΙ κατά Σχολιαστήν Αριστοφάνους Νεφέλαις 330 καΐ Σουΐίδαν σοφιστής «Πλάτων γοΟν (σχολ. γάρ ο&ν) ό Κωμι- κές έν δράμιατι σοφισταϊς καΐ τ^ν Όπούντιον αύλητήν ( Σουβ. ποιητήν) Βακχυλίδην είς τουνομα κατέταξε των σοφιστών». Παρά Κλήμεντι Στρωματει 1, ρ. 280 (320) καί ΜαΓνέκη 2, 16, 2 Κρατίνος έν Άρχιλ($χοις ή μάλλον Άρχιλοχείοις ποιητάς καταλέξας έφη οίον σοφιστών σμίίνος άνεδιφήσατε. ΚαΙ παρά Διογένει Λαερτίω προοίμ. 12, ρ. 9 αυτόθι τε «καΐ οί ποιηταΐ σοφισταί, καθά καΐ Κρατίνος έν Άρχιλόχφ τους περί "Ομηρον καΐ Ήσίοδον έπαινών ούτω καλεί». ΚαΙ παρ* Άθηναίφ 11, ρ. 448 δ Φρύνιχος τ^ν μουσικών Λάμ- προν μινυρδν ύπερσοφιστήν λέγει* ώς παρ* Εύσταθίω Ίλιάδι σ. 1023, 13 καΐ ΜαΙνέκγ; αυτόθι 570,72 — 35. καΐ Σοφο- κλί^ς, φασί, τ6ν κιθαρφδ^ν σοφιστήν λέγει, καΐ τ6ν ^αψφδδν Εΰπολις. ΚαΙ Άναξανδρίδης σοφιστάς καλεί τους μουσικούς παρ* Άθηναίφ 14,638, τάσσοντι είς αυτούς Άργαν και Τε- λένικον Βυζάντιον, μοχθηρών ασμάτων μιμητάς. ΚαΙ δ Αί- σχύλοςπαρ' Άθηναίφ 632 καΐ Μαϊνέκη αύτο'θι 3,σ. 168, 2» είτ* ο&ν σοφιστής καλά παραπαίων χέλυν». ΚαΙ ή τρίτη καΐ τριακοσιοστή μονόστιχος γνώμη Μενάνδρου παρά Μαϊ- νέκη αυτόθι 4, σ. 349 λέγει «μισώ σοφιστήν, δστις ο6χ αύτφ σοφός». ΈπΙ ταύταις οδν καΐ τοιαύταις καταχρήσεσι τών ιδίων επαγγελμάτων άπ6 τών Σωκρατικών χρόνων μέχρι του καθ' ήμας ΈλληνισμοΟ το τοΟ σοφιστοΟ δνομα περι- έπεσεν είς σημασίαν κακήν, διασυρόμενον ού μόνον παρ* Άριστοφάνει, άλλα καΐ παρ* άλλοις κωμικοΐς τής μέσης - 7 - χοΐί νεωτέρας κωμφδία;, ώσπερ πολλά αυτών λείψανα (Μαρ- τυρεί παρά ΜαϊνέκΥ) σοφιστής. Ούτως δνο(λάζονται ύπ' αυ- τών καΐ [χάγειροι σοφισταί, τών επτά σοφών συνθιασώται, οΐ λεπτοί καΐ άσιτοι καΐ σύκινοι τοΟ Λυκείου καΐ Ακαδημίας φοιτηταί, οΐ τά έμψυχα μη έσθίοντες καΐ έπΙ τούτοις οί κατά τ^ν κωμικών *]1ν(ογ^ον έν Τροχίλφ αυτόθι 3, σ. 512, ποιή- σαντα, χάριεν οϊς γιγνώσκεται τ6 πράγμα τοΟ Παύσωνος* ώς δ' άείποτε περί τους κυάμους έσΟ' ο^τος δ σοφιστής τέλος» τους κυάμους ύπερεσθίοντες. ΚαΙ έν Πρωταγ^ρ^ Πλάτωνος κεφαλαίφ Ικτφ σοφισταΐ κέκληνται οί κατάχρησιν ποιού- μενοι τής τοΟ Καλλίου καλοκαγαθίας καΐ της ο!κίας αύτοΟ άποδιωκίμενοι ύπ' εί^νού-χου τινός, έν ι^ Πρωταγόρας ©σο- φιστής κατελελύκει. Αυτόθι δ' έν κεφαλαίφ πέμπτω καΐ Σο- φισταϊς, 231 Δ* τ6 τών σοφιστών επάγγελμα, διδασκόντων έπΙ χρήμασι καΐ εκουσίως τοις λόγοις έπηρεαζόντων, παρα- βάλλεται πρ6ς τά παρ * Άθηναίοις διαβεβλημένα, οϊον τ?) τών καπήλων καΐ έμπορων, καίπερ παρά τοΤς τζοΧΚοΧς θαυμαζό- μενον. Δι6 καΐ δ Αίλιαν6ς ποικίλτ) Ίστορί(^ 1 ,23 σεσημείωκε περί τών έν τοΓς πρώτων σοφιστών Γοργίου τε καΐ Πρώτα - γόρου βτι « έν τοΓς Έλλησι τοϊς πάλαι μακρ^ τη δόξη διέ- πρεπε Γοργίας ό Λεοντϊνος δ Φιλολάου καΐ Πρωταγόρας Δη • μοκρίτου, τη δέ σοφίί^ τοσοΟτον έλείποντο, δσον ανδρών παί- δες. Έοικε γάρ πως ή δόξα μή πάνυ τι ακριβές, μήτε δρ^ν, μήτε άκούειν ένθεν τοι καΐ πολλά σφάλλεται, καΐ τά μέν καταχαρίζεται, τά δέ ψεύδεται». ΚαΙ δ Ξενοφών άπομνημο- νεύμασι 1,6, 13 «καΐ τήν σοφίαν ωσαύτως τους αργυρίου τφ βουλομένφ πωλοΟντας σοφιστάς, ώσπερ πόρνους άποκαλοΟ- σιν», εΓρηκεν, έν φ έπΙ καλοΟ 4, 2, 1 δ αΟτ6ς» γράμματα πολλά ποιητών τε καΐ σοφιστών τών εύδοκιμωτάτων, «καΐ 1,1,11 περί τών καλουμένων φυσικών φιλοσόφων, φησί Σω- :•ΐ.'ί.'.!<ί*-''•.^ιιίι.ηΛ!'''' ?^Λν.; .:.,^*.ν -■■■'..•:■••, . ••; \ ^^::^^.• • ;■ ■ \-, .-••..^*--': . νί-^νν _ 8 - κράτην μ.ή σκοπεϊν, « δπως ό καλούμιενος ύπ6 των σοφιστών χ(ίσμ.ος 2φυ ». Καΐ ό Αριστοτέλης έν τφ περί σοφιστικών έλεγχων α', 2 λέγει• « 2στι γαρ ό σοφιστής χρη[χατιστής άποφαινο[Λένης σοφίας, άλλ' ούκ ούσης ». Έν τούτοις κυ- ρίως σοφισταΐ έκαλοΟντο οι περί τ^ λεκτικών ήσκη|ΐ,ένοι τε καΐ άσκοΟντες, οΐ ^ητοροδιδάσκαλοι, συγγενεύοντες δια τ^Ις περί τους λίγους εύρυθ{Αίας προς τους κατά Μουσικήν σο- φιστάς καλούς καΐ κακούς, οίος ό Θάμυρις, καΐ τραγ(ίπους Πάν καΐ Μαρσύας, νυν (χέν περιορίζοντες την σοφίαν εΙς ^η- τορείαν τε καΐ Τητορικήν, ώς πειθοΟς δημιουργών χαΐ τ6ν ήττω λύγον κρείττω ποιούσαν νΟν δέ πρεσβεύοντες ήτοι τήν τών πάντων ^οήν, ώσπερ ό Πρωταγίίρας, ή μηδέν είναι, ώσπερ ό Γοργίας• ύ δ'εΓη, &•γνωστον είναι, εΐ δέ καΐ γνωστόν εΓη, άλλα μή δηλωτόν άλλοις, εί μή τη τέχνη τεχνών, τη 'Ρητορική• νυν δέ μή τήν άλήθειαν σοφιζο'μενοι, τουτέστιν οί τής αληθινής σοφίας διδάσκαλοι κατά Σχολιαστήν θουκυ- δίδου 3,38 καΐ Κικέρωνα (0γ3,1. 3,16) ϋίδοβηάΐ ίο,οίβηάί- ςυβ 83,ρίβηϋ£ΐβ, ού μ^νον Τητορικής, άλλα καΐ Ηθικής καΐ Πολιτικής. ΤοιοΟτος ην δ πρώτος τής Ελλάδος πολυί- στωρ, ό Ιππίας• τοιοΟτος ό Πρόδικος δ Κεϊος, δ πάντων σεμνότατος, ό ποιητής του φερωνύμου μύθου Ηρακλέους υπέρ αρετής καΐ κατά κακίας (Ξεν. 2, 1, 21 — 34). ΤοιοΟτος ην καΐ δ θρασύμαχος δ Χαλκηδόνιος, μαθητής Ισοκράτους καΐ Πλάτωνος (Φαίδρφ 275). Κατ* ΑΓλιον Άριστείδην σοφι- στής άκρος ην καΐ αυτ^ς δ Σωκράτης υπέρ τών τεττάρων 189, δ ανδρών απάντων σοφώτατος κατά τ6ν πρ6ς Χαιρε- φώντα χρησμών τοΟ έν Δελφοίς μαντείου. Ό μέν γάρ Πλά- των διέσυρε τους σοφιστάς άλλως τε καΐ δια τών διαλόγων Γοργίου τε καΐ Πρωταγόρου, δ δ'ΑΓλιος διάτε τήςπρ^ δμ- μάτων πραγματείας χαΐ διά δύο λόγων άλλων ένίσταται αΟ- - ,. •, -\ϊ :ΐ>ί•ί •ΐτ'.','- V / ; ■'Λ' . .' ■ - 9 - ; : .ν^-. - τφ γενναίως. Ούτοι δντως χαΐ οΐ τοιοΟτοι σοφισταΐ συνετέ- λεσαν κατά τ^ν σοφ^ν Μύλλερον είς προαγωγήν καΐ έντελέ- χειαν τοΟ προφοριχοΟ λόγου, εΓπέρ τίνες καΐ άλλοι, χρώ(/.ε- νοι δροις τεχνικοΓς χαΐ υφει ε6ρύθ(Λω καΐ ίσοκώλοις χαΐ πα- ρίσοις καΐ 6(Λθΐοτελεύτοις καΐ παρονο(χασίαις καΐ άντιθέσεσι καΐ άλλοις τοιούτοις σχή(Λασιν Ι(χπεριβόλοις, έπηρεάσασι καΐ Θουκυδίδη καΐ Δη(/,οσθένει καΐ Ίσοκράτει καΐ αύτφ τφ Πλάτωνι, τφ ά[Λΐ(Λήτω κατ' εύφράδειαν, ώς άτρύτως μελε- τήσαντι τον θείον Όμηρον. Πρ6ς δέ καΐ έ^γένονζο πρόδρομιοι τ^ς νεωτέρας Ελληνικής φιλολογίας, τ^ς θύραθεν και ΧριστιανικΫ]ς, άλλως τε καΐ ύποσκάψαντες έκ βάθρων την Έθνικήν θρησκείαν καΐ συντελέσαντες είς την άτζοΒογίψ του Χριστιανισ[ΑθΟ [χετά καΐ άλλων φιλοσόφων καΐ των Έ- λευσινίων (Λυστηρίων, έν οις έμιυοΟντο κατά Σχέλιγγον την υπαρξιν τοΟ άληθινοΟ θεοΟ, καΐ [ΐ,έλλουσαν λατρείαν πρ6ς άγνωστον τέως καΐ ξένον θεο'ν, καΐ θρησκείαν έντελεχί) τε καΐ ένδελεχ•^. Όπωσδήποτε άπ* Αίσχίνου, συστήσαντος έν Τόδω ρη- τορικήν Σχόλήν, έν ϊ) καΐ Κικέρων καΐ Καίσαρ έδιδάχθησαν, επεκράτησε παρά τοις Σχολαστικούς ό περιορισ(χί/ς τ^ς ση- μιασίας τοΟ ονόματος τοΟ σοφιστοΟ, άμ,έλει, ρητοροδιδασκά- λου, οΧος ό Ισοκράτης, καΐ οΙουΒΎΐΊ:οτε πεζολόγου έν υφει έ{Απεριβόλφ, καΐ ούχι ^ήτορος έν κοινφ δημιηγοροΟντος, οίος δ Δη[χοσθένης. Διδπερ Διονύσιος δ Άλικαρνασσεύς περί συν- θέσεως λόγου σ. 208 Κ ο6 μόνον τδν Ίσοκράτην, άλλα και τδν Πλάτωνα λέγει σοφιστήν, ων δ μ,έν τδν Πανηγυρικών έν δέκα τουλάχιστον έτεσι συνετάξατο, δ δέ Πλάτων τους έαυτοΟ διάλογους κτενίζων καΐ βοστρυχίζων καΐ άναπλέκων, ο6 δι- έλιπεν δγδοήκοντα γεγονώς έτη. Ό Βιλλοισών έν προλεγο- μένοις είς Λό•)'γον τδν σοφιστήν κ«τ* Ίουγγερμάνον πρώτος -;^}(•..;,-, =:: >.•:ϊΧ"• :;•'ί«!5»ν' • - ΊΟ - σεσημ,είωκεν βτι ήκμασεν Γσως δευτέρφ ή τετάρτφ μετά Χρι- στών αίώνι καΐ οί σοφισταΐ ί'^ί^οντο υπέρ θουκυδίδην τε καΐ Δημοσθένην [Λΐ[ΛηταΙ Πλάτωνος καΐ δη θεαίστιος και Συνέ- σιος, Φιλ<ίστρατος, Δίων Χρυσ(5στο(Αος, Πλούταρχος, Μάξιμος Τύριος, Ίουλιανδς καΐ πάντες οί μεταγενέστεροι συγγραφείς καΐ αύτοΙ οί πατέρες ττ]ς Εκκλησίας, καί δη Χρυσ(ίστομος καΐ Βασίλειος καΐ ό θείος Γρηγόριος ό Ναζιανζηνός, δρέψαν- τες κορυφήν αρετών άπί) πασών. Κατά γάρ τους περί Άμ- μώνιρν καΐ Κο•^•γΝθΊ αυτόθι σελίδι έννάτη καΐ άλλη όδ6ς τεί- νει έπΙ τά υψηλά, ή τών έμπροσθεν μεγάλων συγγραφέων καΐ ποιητών μίμησίς τε καΐ ζήλωσις• ου γάρ μόνος Ηρό- δοτος όμηρικώτατος έγένετο, αλλά καΐ Στησίχορος 2τι πρό- τερον, δ,τε Αρχίλοχος, πάντων δέ τούτων μάλιστα ά Πλά- των, άπ6 τοΟ ΌμηρικοΟ εκείνου νάματος εις αυτ^ν μυρίας δσας παρατροπάς άποχετευσάμενος. Έστι δ* ού κλοπή τ6 πράγμα, αλλ* ως άπδ καλών ηθών ή πλασμάτων ή δημι- ουργημάτων άποτύπωσις. Ούτω καΐ Δημοσθένης ου μόνον θουκυδίδην, άντιγράψας αύτΐ/ν έπτάκις ή δκτάκις κατά τίνα ανέκδοτα, άλλα καΐ Πλάτωνα, ώσπερ καΐ Κικέρων αυτούς καΐ οί άλλοι Λατϊνόι συγγραφείς τε καίποιηταΐ τους ο\γ.ι(ο\)^ Έλληνας έμιμήσαντο. Διόπερ ό Πλούταρχος θεμιστοκλεί κεφαλαίω δευτέρω φησί' « Μάλλον οδν άν τις προσέχοι τοίς Μνησιφίλου τον θεμιστοκλέα τοΟ Φρεαρίου ζηλωτήν γενέσθαι λέγουσιν, ούτε ρήτορος δντος, ούτε τών φυσικών κληθέντων φιλοσόφων, άλλα την τότε καλουμένην σοφίαν, οδσαν δέ δει- νότητα πολιτικήν, καΐ δραστήριον σύνεσιν, επιτήδευμα πε- ποιημένου, καΐ διασώζοντας ώσπερ α?ρεσιν έκ διαδοχής άπ6 Σόλωνος* ήν οί μετά ταΟτα δικανικαϊς μίξαντες τέχναις, καΐ μεταγαγόντες άπ6 τών πράξεων τήν άσκησιν έπΙ τους λό- γους, σοφισταΐ προσηγορεύθησαν ». ΤοιοΟτοί είσι καΐ οί άλ- ■ ' '■:., -ί*.ί - - - - ϋ - . ■_;-■;-; λοι επτά γνήσιοι ρήτορες, πολιτικοί τε χαΐ δικανικοί, οί παρά Πλουτάρχου καΐ έν τφ Καν($νι παρά των Γρα^χμιατικών Αλεξανδρείας συμπαραληφθέντες, Αντιφών ό Ταμ.νούσιος, υ16ς καΐ [χαθητής του σοφιστοΟΣοφίλου, ου καΐ Αλκιβιάδης ήκροάσατο, Ανδοκίδης καΐ Λυσίας καΐ ΛυκοΟργος, Αθηναίοι, Ισαίος ό Χαλκιδεύς, Τπερίδης ό Κολυττεύς, Δείναρχος ό Κορίνθιος, ών προεξέρχουσι Δημοσθένης Παιανιεύς, Αίσχί- νης Κοθωκίδης καΐ Ισοκράτης ό Αθηναίος, ύφ' ου κεχω- ρίδαται εΙς καλούς καΐ κακούς* καΐ περί [χέν των καλών φησι δεϊν καΐ τών ποιητών τά βέλτιστα (χανθάνειν και τών άλλων σοφιστών εΓτι χρήσΐ[Αον είρήκασιν άναγινώσκειν (πρ6ς Δη- μιο'νικον 51)• καΐ [χηδένα πώποτε δυνηθηναι (χήτε τών ποιη- τών, (λήτε τών σοφιστών άξίως τών Άθηναίοις πεπραγμιέ- νων είπεϊν (Πανηγυρικφ 82), σοφιστάς ήδη καλών τους κα- ταλογάδην συγγράψαντας* έπΙ τών προγόνων θαυ|/.άζεσθαι μ,έν τους καλουμένους σοφιστάς, καΐ δη Σόλωνα, καΐ ζηλου- σθαι τους συνόντας αΰτοϊς, τους δέ συκοφάντας πλείστων κα- κών αίτίους νομίζειν (περί άντιδόσεως 313)* περί δέ τών κα- κών τζοΧΚους προσποιεϊσθαι σοφιστάς είναι (Πανηγυρικφ 3), Γοργίου καθαπτόμενος, ώς έν6ς τών σοφιστών , τών την καλ- λι^^ημοσύνην [χόνην θηρευόντων έν τφ "Ολυμπιακή αύτοΟ λόγφ* καΐ ουδένα είναι ούτως όψιμαθή, όστις ουκ οΐ^ι Πρω- ταγόραν καΐ τους κατ * εκείνον τ6ν χρόνον γενομένους σοφι- στάς, χαΐ Γοργίαν, τ6ν τολμήσαντα λέγειν ώς ουδέν τών όν- των εστίν ( Ελένη 2 ). Ό αύτδς μάλιστα συνέγραψε καΐ ίδιαιτέραν πραγματείαν κατά τών πονηρών σοφιστών, ώς κα- πήλων τρόπον τινά τής γνησίας "Ρητορικής καΐ σοφιστευόν- των τε καΐ σοφιζομένων την άλήθειαν, περί οδ λόγου, οδ πολλά λείπει, Γραμματικές άδηλος προεισαγήοχεν βτι τών άγαν τεχνικώς γεγραμμένος εστίν, εΓ πέρ τις καΐ άλλος, καΐ ■. ι-,."!;•ί>' '• -~«?»-•ί• - 42 - δη δτι τριχη λέγεται σοφιστής παρά τοις παλαιοΓς, φιλόσο- φος ή σοφιζ^μενος την άλήθειαν ή ^ητοροδιδάσκαλος. ΉμεΓς δ* ήδη περιοριζ£$(χεθα είς τα περί των αγαθών σο- φιστών, τών έκτελεσάντων τ6ν θεϊον εαυτών προορισμι.6ν προ' τε τοΟ Σωτηρίου έτους καΐ έπΙ τάδε έπΙ Τωμαίων καΐ Βυζαντινών Αύτοκρατ(5ρων (ΐ-έχρι τί)ς πτώσεως τί)ς Κων- σταντινουπόλεως, [χεθ' ήν τα Ουράνια φώτα έν κοίλψ νάρ- θηκι τοΟ άρχισοφιστοΟ Προ[χηθέως άναπαρακατετέθη κατά την Ίταλίαν καΐ την άλλην ΕΟρώπην διά τών Μοσχοπούλων και Χαλκοκονδυλών καΐ Βησσαριώνων και Γαζών καΐ Λα- σκάρεων. ΈπΙ τών Αύτοκρατ<5ρων τοίνυν το ιχέν δνομα τοΟ ΣοφιστοΟ κατέσχε τίτλος τί[χιος ε?ναι, ή δέ διδασκαλία, ρητορική τε καΐ Φιλοσοφική, δη^χοσίι^ δαπάνη έγίγνετο, ή δ* 2δρα τοΟ 'Ρητοροδιδασκάλου θρόνος έκαλεϊτο. Μέτιριεν δέ διά βραχέων κατά την κατά στοιχεϊον τάξιν Ευδοκίας ή Ευ- δοξίας Μακρε[ΐ,βολιτίσσης, θυγατρ^ς Κωνσταντίνου τοΟ Η', καΐ συζύγου πρώτον του Γ Κωνσταντίνου Δούκα, καΐ ίπειτα Διογένους Τω^χανοϋ τοΟ Γ' , συγγραψάσης την Ίωνιάν, ήτοι λεξικών Μυθικόν τε καΐ Ιστορικόν, έκδοθΐν ύπ6 Βιλλοισώ- νος Ένετί^ι 1782• προστιθέντες τά κυριώτερα περί τών κυ- ριωτέρων καΐ οίκειοτέρων τοΟ ημετέρου θέματος Σοφιστών, οίονεΐ [Λεσοζεύγματος τοΟ τε ΈθνικοΟ καΐ ΧριστιανικοΟ Έλ- ληνισμοΟ καΐ τοΟ ΕύρωπαΓκοΟ πολιτισμοΟ άνά τήν συνεχή χαΐ (Αεγάλην Ελλάδα, χαΐ σποράδα. ι ν'.•• ί:- - 13 - Α. « Αριστείδης ό Τήτωρ, Άδριανεύς, ( Άδριανή δέ π^ις ού [χεγάλη έν Μυσοίς της νΟν Βιθυνίας), υί6ς Εύδαί[χονος, φιλοσήρου τε καΐ ΊστοριχοΟ γενο(Λένου. Άθηναι δέ αύτ^ν ήσχησαν κατά την τοΟ Ήρώδου άκ[χήν καΐ τ6 έν τ-^ Άσί^ι Πέργα[Λον, κατά την Αριστοκλέους γλώσσαν. Έγένετο δέ έπΙ Μάρκου τοΟ Αύτοκράτορος, τεχνικώτατος πάντων των τότε Σοφιστών, καΐ πολύς έν θεωρή(Λασιν* δθεν καΐ του σχε- διάζειν άπηνέχθη• τ^ γαρ κατά θεωρίαν βούλεσθαι προάγειν πάντα άσχολεΓ την γνώ{χην καΐ άπαλλάττει τοΟ έτο((ΐ,ου. Άποθανεϊν δέ τ6ν Άριστείδην οΐ μιΐν έξηκοντούτη, οί δέ έβδο[/.ηκοντούτη, καίπερ νοσώδη έκ μιειρακίου γενόμιενον, καΐ του πονεϊν [χή άμελήσαντα. Την (χέν οδν ίδέαν τ^ΐς νόσου, και δτι τά νεΟρα αυτφ έπεφρίκει, έν Ιεροϊί; βιβλίοις αύτ6ς φράζει• τά δέ βιβλία ταύτα, έφη[χερίδων επέχει τινά αυτών λόγον αί δέ έφημιερίδες αγαθοί διδάσκαλοι τοΟ περί παντ^ εδ διαλέγεσθαι». Οϊς προσθετέον δτι ό ΑΓλιος Αριστείδης ην αντάξιος μιαθητής Ήρώδου τοΟ ΆττικοΟ, άτε σοφιστής καΐ ^ήτωρ έν τοΓς (χάλιστα ευδόκιμος, πεφημιισ^ι,ένος καΐ έπΙ περιηγησεσιν άνά την Άσίαν καΐ Ελλάδα καΐ Ίταλίαν καΐ ΑΓγυπτον καΐ Αίθιοπίαν. Έσοφίστευεν ως έπΙ τΙ πλεί- στον έν Σμιύρνη και διά τ•^ς εΟγλωττίας έπεισε Μάρκον Αύ- ρήλιον Άντωνϊνον άνοικοδομ,ήσασθαι την πόλιν, ύπ6 σεισμ,οΟ καθαιρεθεΤσαν δγδόφ καΐ έβδομηκοστψ καΐ έκατοστφ ένιαυτψ άπ6 τοΟ Σωτηρίου έτους. Οί δ' ε6γνώ|χονες Σμιυρναϊοι ίδρύ- σαντο έπ' αύτψ περί τ6ν τοΟ ΆσκληπιοΟ βωμι^ν χαλκοΟν ■-:*ί*ί ■ - 14 - ανδριάντα, χαΐ κτίτορα Ί^ις Σριύρνης άνειπόντες αυτόν. Ώς ρητοροδιδάσκαλος είπετο (χαλλον τοϊς παλαιοτέροις των υπο- δειγμάτων, κεκτημένος μέν δύναμιν Δημοσθενικήν καΐ καλ- λονήν, υποκείμενος δ * 2στιν δτε καΐ ταϊς έλλείψεσι των μετα- γενεστέρων σοφιστών. Όπωσδήποτε ή άρχαιότης ή Ελλη- νική έθαύμαζε τ6ν Άριστείδην τοΟ πλούτου και τ'ί^ς αρε- τής τοΟ όφους των πέντε καΐ πεντήκοντα λόγων έαυτοΟ. Έτελεύτησεν έν Σμύρνη ύπερεβδομηκοντούτης, διατελέσας καΐ Ιερεύς του έκεϊ Ασκληπιείου. Άλλα γαρ ίφθημεν είπόν- τες περί Αριστείδου των παραλλήλων αύτοΟ τε καΐ Ίμε- ρίου Ινεκα, δτε καΐ τοις χρόνοις καΐ τ*^ έπαγγελί^, ήν έπηγ- γειλάμεθα. Αθηναίος καΐ Αιλιανός ήγοΟνται, ων ό μέν ην Ναυκρατίτης, Δειπνοσοφιστής τούπίκλην, συγγραφεύς τοΟ των Σοφιστών συμποσίου, πλήρους σοφίας καΐ ποικίλης πο- λυμαθείας• ό δε Κλαύδιος Αίλιαν^ς 'Ρωμαϊος άπ6 Πραινέ- στου της Ιταλίας, άρχιερεύς (πιθανώς τοΟ έν αύττ) ΙεροΟ της Τύχης), μελίγλωσσος ή μελίφθογγος έπικληθείς, σοφι- στεύσας έν 'Ρώμη έπΙ τών μετ' 'Αδριαν^ν χρόνων κατά Σουΐίδαν. Κατά δέ Φιλο'στρατον βίοις Σοφιστών (2, 31) ήτ- τίκιζεν, ώσπερ οΐ έν τή μεσογείί^ 'Αθηναϊοι, καίπερ πόλιν οίκων έτέρςι φωνγ) χρωμένην. Έπειτα προσρηθείς Σοφιστής ύπ6 τών χαριζομένων τα τοιαύτα, ούκ έπίστευσεν, ούδ* έκο- λάκευσε τήν έαυτου γνώμην, ούδ' έπήρθη ύπ^ τοΟ ονόμα- τος, ούτω μεγάλου δντος. Έθαύμαζεν Ήρώδην τ^ν 'Αττι- κόν, ως ποικιλώτατον τών Ρητόρων, βιώσας υπέρ τά έξήκον- τα έτη καΐ ούκ καΐ έπΙ παισΐ τελευτήσας. ΚαΙ αύτ^ς χρήται τφ τοΟ Σοφιστου ονόματι έπΙ κακοΟ μέν ποικίλη ίστορί^ 2, 1 3 κατά Πρόδρομον Αδαμαντίου Κοραή, καλών Σοφιστάς τους περί Γοργίαν ύπ^ Σωκράτους ελεγχόμενους, έπΙ καλοΟ δ' αυτόθι 41, καλών σοφιστήν Κάλανον τί)ν Βραχμανα, ■--.-:■;" - 15 - :^ έφ * φ Αλέξανδρος ό Μαχεδών αγώνα ρ,ουσικης και Ιππικών καΐ αθλητών διέθηκεν. - ν ν- . Ή μ,Ιν ουν Ευδοκία ή Ευδοξία αυτόθι άνέγραψεν βτι τρεις Άσπάσιοι σοφισταΐ έγένοντο, ό [χέν Τύριος, γράψας καΐ περί Ηπείρου καΐ περί τέχνης Τητορικης* δ δέ 'Ραβενναϊος, άκρο- ασάμενος καΐ του Παυσανίου, χρώμενος μιέν έν καιρφ εΟθέτφ οίς έγίνωσκεν, είς άπειροκαλίαν δ' οθδα(/.ώς έκπίπτων ό δε τρίτος Βύβλιος, σύγχρονος Αριστείδη τφ Άδριανφ, γράψας άλλα τε καΐ περί Βύβλου καΐ περί στάσεων Τητορικών. Ό δ* Άφαρεύς Αθηναίος πρόγονος Ισοκράτους, άκμιάσας κατά την ένενηκοστήν πέ|χπτην Όλυ|Λπιάδα, δτε καΐ Πλάτων ό φιλόσοφος *Αψϊναι τρεις φαίνονται, ό μέν Όνασί[Λου του σοφιστοΟ Αθηναίου υίός• ό δέ Γαδαρεύς, πρεσβύτερος τοΟ Όνασίμιου, μιαθητεύσας έν ΣμύρνΥ) παρ' Ηρακλείδη τφ Λυκίφ, είτα Βασιλικφ έν Νικο[ΐ.ηδεί(^• έσοφίστευσεν Άθήνησι, βασιλεύον- τος Μαξΐ(Λΐανου, ύπατικοΟ λαβών άξίωμια* ό δ* Αθηναίος, αξιόλογος σοφιστής, Όνασί{Λου πατήρ του σοφιστου, τοΟ πα- τρός Άψίνου. Βασιλικές δέ σοφιστής περί τών δια των λέξεων σχη|Λά- των, περ\ Τητορικής παρασκευής, ήτοι περί ασκήσεως, περί μεταποιήσεως έγραψε καΐ περί άλλων πολλών Τητορικών. Γ. ΓαΓαν^ς Άράβιος, ρήτωρ και σοφιστής, μιαθητής Άψίνου του Γαδαρέως έπΙ Μαξί[χου καΐ ΓορδιανοΟ. Έγραψε περί συν- τάξεως βιβλία πέντε, τέχνην Τητορικήν, μιελέτας. Έσοφί- στευεν έν Βηρυτψ ■ν ■■_<'. .■^■'"' • --^^","- - 16 - Γενέθλιος Παλαιστίνος, ^ήτωρ καΐ σοφιστής, έκ Πετρών, άντιπαιδεύσας κατά τάς Αθήνας Καλλινίκφ τψ ^ιασήριφ, δεξώς την φύσιν, τελευτήσας νέος ετών οκτώ πρ6ς τοϊς εΓ- κοσιν. Έγραψε λαλιάς, ήτοι διαλέξεις καΐ μιελέτας. Δα[Λΐανος Έφέσιος σοφιστής, ακουστής Αριστείδου και . Αδριανού, δικανικοΟ [λέν σοφιστ-.κώτερος, σοφιστικού δέ δικα- νικώτερος, ά(χισθΙ δεχό(Λενος τους ύπερορίους των [χαθητών. Διονύσιος δ Μιλήσιος σοφιστής, έπΙ ΆδριανοΟ τοΟ βασι- λέως, ού μιεθύων προς τάς ήδονάς, ώσπερ ένιοι τών σοφιστών, λέγων πρ6ς τους γνωρί[χους δτι χρή τοΟ [χέλιτος άκρφ δα - κτύλφ, αλλά (λή κοίλη χειρί γεύεσθαι. Διεξιών δέ τ^ν Δη- μ,οσθένη τ6ν (χετά Χαιρώνειαν θρήνον προσαγαγ^ντα τη Βου- λ"^, είς τήνδε την μιονφδίαν τ^ν λόγον έτελεύτησεν* ω Χαι- ρώνεια, πονηρών χωρίον, καΐ πάλιν αύτομολήσασα πρ6ς τους βαρβάρους Βοιωτία* στενάξατε οί κατά Γης ήρωες, εγγύς Πλαταιών νενικήμιεθα. Δίων ό Χρυσ(5στο[ΐ.ος Προυσιεύς, έπ 'εύφραδεί^ι ούτως έπι- κληθείς καΐ μ-έγα τΐ[ΛηθεΙς ύπ6 Νέρβα καΐ ΤραϊανοΟ. Ε. Έπιφάνιος ΠετραΓος σοφιστής, γράψας καΐ περί διαφοράς τών στάσεων, προγυ|Λνάσμιατα καΐ μ,ελέτας καΐ λίγους επι- δεικτικούς. Έλικώνιος Σοφιστής Βυζάντιος, γράψας καΐ χρονικήν έπιτο[Λήν άπ6 τοΟ Άδά(χ [λέχρι Θεοδοσίου τοΟ μεγάλου έν βιβλίοις δέκα. « Ερμογένης Ταρσεύς, ό έπίκλην Ξυστήρ, σοφιστής έπι- - α - ■•.. χολώτατος καΐ θερμότατος. Πεντεκαίδεκα έτη γεγονώς έφ* ούτω ρ.έγα προυβη της των σοφιστών δόξης, ώς καΐ διακού- ειν αΟτου Μάρκφ βασιλεϊ καΐ Μουσωνίφ τω φιλοσοφώ παρα- σχειν 2ρωτα. Βαδίσαντος γοΟν έπΙ την άκρόασιν αΟτοΟ τοΟ Μάρκου, ήσθη |χ1ν διαλεγοριένου, έθαυ[χαζε δέ σχεδιάζοντας, δωρεάς δέ λα[Λπράς έδωκεν. Διαλεγόμιενος δέ, ίδού σοι, ?φη, βασιλεΟ, ^ήτωρ παιδαγωγού δεο'[λενος, ρήτωρ ήλικίαν περί - (ΐένων και πολλά έτερα διελέχθη. Συνεγράψατο τέχνηνΤη- τορικήν, περί στάσεων βιβλίων εν, περί ιδεών βιβλία δύο, περί Κοίλης Συρίας δύο. Άφηρέθη δέ την εξιν νέος πάνυ, καΐ ώς θρυλλουται (θρυλλεϊται) ετών ην κδ', ύπ' ουδεμίας φανερας νόσοι)• δθεν άστεϊσμου "λό-^ον παρέδωκε τοϊς βασκάνοις• !φα- σαν γάρ τους λόγους άτεχνώς καθ' "Ομηρον πτερόεντας είναι• άποβεβληκέναι γάρ αυτούς τί)ν Έρμογένην, καθάπερ πτερά. ΚαΙ Άντίογοζ δ σοφιστής άποσκώπτων ποτέ ε?ς αυτόν, ούτος, έφη, Ερμογένης, ό έν παισι μέν γέρων, έν δέ γέρουσι παις. Έτελεύτα μέν ουν έν βαθεϊ γήρα, εΙς δέ τών πολλών νομι- ζόμενος• κατεφρονήθη γάρ, άπολιπούσης αύτ6ν ττ)ς τέχνης ». Ζηνόβιος σοφιστής, παιδεύσας έν Τώμη έπΙ Αδριανού. Ζώσιμος Γαζαιος ή Άσκαλωνίτης, σοφιστής κατά τους χρόνους Αναστασίου. Έγραψε λέξιν Τητορικήν κατά στοι- χεΓον, καΐ υπόμνημα εις Δημοσθένην καΐ Λυσίαν. Η. Ήλιόδωροι δύο, ων ό μέν ην Λαρισσαιος, Μαθηματικός, ό δ' έξ Έμέσης, πόλεως Φοινίκης, άκμάσας έπΙ Θεοδοσίου του Μεγάλου καΐ τών υίών αύτοΟ Αρκαδίου καΐ Όνωρίου καΐ διατελέσας Επίσκοπος τής θεσσαλικής Τρίκκης. Συνέ- 2 ^'^^^^^""'''*^•••^ '- ■■ ■ -----^ - 48 - γράψε [χυθιστορίαν Εντεχνον και Ήθικήν των κατά θεαγένην καΐ Χαρίκλειαν, Αίθιοπικά καλού(/.ενα. Θεμίστιος, Παφλαγών, σοφιστής Εθνικός καί φιλο'σοφος περιπατητικές, υ'ώς Ευγενίου, παρ* ου καΐ έδιδάχθη τήν φι- λοσοφίαν καΐ Έπιστήμιας. Έσοφίστευεν έν Κωνσταντινου- πόλει, ευνοηθείς μέν {/.έγα ύπ^ Κωνσταντίου καΐ ΊουλιανοΟ, γενο'μενος δέ διδάσκαλος Λιβανίου καΐ ΊεροΟ Αυγουστίνου καΐ ευφράδης, βασιλεύς τοΟ λόγου ύπο τοΟ φίλου Γρηγορίου του θεολόγου έπικληθείς. Μέχρι Φωτίου ίσω(>ο'^το £ξ καΐ τριάκοντα αύτοΟ λόγοι, ων τρεϊς άπώλοντο. θεοδέκται πατήρ και υίός, ΦασηλΓται, ων ό πατήρ ην ακουστής Πλάτωνος, Ισοκράτους, Αριστοτέλους. Θεόδωροι δύο, ών ό μιέν ην Βυζάντιος, λογοδαίδαλος ύπ6 Πλάτωνος κληθείς, δ δ ' έτερος Γαδαρεύς, άπ6 δούλων διδά- σκαλος γεγονώς Τιβερίου Καίσαρος. Έγραψε περί δυνά[Λεως ρήτορος καΐ περί των έν φωναϊς ζητημί-άτων. θεοφύλακτος κατά Σουιδαν, σοφιστής, φ έπώνυμιον Σΐ[ΐ.ο- κάτης. θέωνες τέσσαρες, ών δύο άξιολογώτεροι, ό μι,έν Άλεξαν- δρεύς, γράψας τέχνην περί προγυ[Λνασ(Αάτων καΐ ^ητορικάς υποθέσεις• ό δ' έτερος Σιδώνιος, παις Γυ(Λνασίου του σοφι- στοΟ, παιδεύσας κατά τήν πατρίδα έπΙ Κωνσταντίου. Περί •; δ* Ί[Λερίου ΐΒίοί. ποιήσο(χαι τον λόγον έπΙ παραλλήλοις αΟ- του τε καΐ Αριστείδου, Δη{Λοσθένους τε. Ι. Περί Ισαίου δέ προσθετέον δτι κατ' Εύδοκίαν Αθηναίος ήν τ6 γένος, (χαθητής Ισοκράτους καΐ διδάσκαλος Δη[Λοσθέ- - 19 - -.;\;^.•: ■- νους, έπαινού{Αενος οΟ [χ^νον ως ^ήτωρ, άλλα καΐ ως ά[ΑΐσθΙ προαγαγών τ^ν Δη[χοσθένην. Κ. ■ . Καλλίνικος Γαίου, Σύριος (Σύρος) ή 'Αράβιος ή (χαλλον Πετραϊος, γράψας περί κακοζηλίας Τητορικ^ίς. Κάστωρ Το'διος ή Γαλάτης, φιλο^^ώ[χαιος έπικληθείς. Καικίλιος Καλαντιανο'ς (Κάλαντις δέ πο'λις Σικελίας), σοφιστεύσας έν Ύώμ,Ύΐ άπ ' Αύγουστου Ιως Αδριανού, Ιου- δαίος την δόξαν. Έγραψε κατά στοιχειον αποδείξεις τοΟ εί- ρησθαι πάσαν λέξιν καλλι^ρη(χοσύνης• προς δε σύγκρισιν Δη- μοσθένους καΐ Κικέρωνος καΐ τίνι διαφέρει ό Αττικός ζήλος του ΆσιανοΟ, περί χαρακτηρος των δέκα ^ητο'ρων, σύγκρι- σιν Δημ,οσθένους καΐ Αίσχίνου, περί γνησίων καΐ νόθων λόγων Δη^χοσθένους, περί των ε1ρη[χένων τοις 'Ρήτορσι καθ'Ίστο- ρίαν καΐ παρ' Ίστορίαν. αΚόραξ^ήτωρ, δν εύρετήν φασι της Τητορικης γενέσθαι». Κυδώνιος Δημιήτριος, θεσσαλονικεύς, σοφιστής του τεσ- σαρακαιδεκάτου [χετά Χριστών αιώνος, καθάπερ καΐ Κα[χα- ριώτης, Κωνσταντινουπολίτης, καΐ Νικηφόρος ΧοΟ[χος. Λαχάρης Ααχάρητος, Αθηναίος ρήτωρ, (χαθητής Ήρα- κλέωνος, σοφιστου Αθηναίου, διδάσκαλος δέ πλείστων ένδο- ξων ανδρών, Εύσεβίου, Νικολάου, και Άστερίου, άκ[χάσας έπΙ ΜαρκιανοΟ καΐ Αέοντος τών βασιλέων. Έγραψε περί κώ- λου καΐ περιόδου, διαλέξεις, έκλόγάς Τητορικάς κατά στοι- χεΤον. Αέοντες δύο, ων δ [χέν Άλαβανδεύς, γράψας καΐ περί στάσεων, ό δ' έτερος Βυζάντιος, (χαθητής Πλάτωνος. Αεω- ■/^*^;^ίν.- - 20 - νας σοφιστής, Ίσαυρος το γένος, εύδοκΐ(ΐ.ών έν τψ πλήθει των έν Άλεξανδρείςί ό[λοτέχνων. Λεσβώναξ, Μιτυληναϊος, ου των έκχαίδεκα λόγων δύο [χόνον πρ6ς Αθηναίους διεσώθησαν, έπΙ Αύγουστου γεγονώς, πατήρ τοΟ φιλοσόφου Πεά[χονος. Λιβάνιος Άντιοχεύς, έν Αθήναις (χέν παιδευθείς, έν Κων- σταντινουπόλει δέ διδάξας* ην δΐ φίλος [χεγάλου Βασιλείου καΐ Ιουλιανού, γράψας πλείστας Τητοριχάς [χελέτας. Λογγϊνος, Κάσσιος φιλόσοφος, διδάσκαλος Πορφυρίου του φιλοσόφου, πολυ[χαθής καΐ κριτικ?)ς γενόμενος. Ήν δ' έπΙ Αΰρηλιανου τοΟ Καίσαρος καΐ άνηρέθη υπ* αύτοΟ, ως σύ[Λ- πνους Ζηνοβίί^ τη Όδυ(λνάρου γυναικί. Έγραψε καΐ λέξεις Άντΐ(χάχου καΐ Ήρακλέωνος. Λουκιανός Σαμιοσατεύς έπΙ ΤραϊανοΟ Καίσαρος, τ6 πρΙν καΐ δη[/.ηγόρος έν Άντιοχείί^ι. λΐ. Μαίωρ Άράβιος σοφιστής* έγραψε περί στάσεων βιβλία ιγ', συνέχρόνισεν Άψίνη καΐ Νικαγόρα έπι Φιλίππου τοΟ Καίσαρος και επάνω. Μάλχος, Βυζάντιος σοφιστής, έγραψε και Ίστορίαν άπί> του βασιλέως Κωνσταντίνου Ιως Αναστασίου* έν ω τα κατά Ζήνωνα καΐ Βασιλίσκον καΐ τον έ(χπρησ|χ6ν της Δη[Λοσίας Βιβλιοθήκης καΐ των άγαλ[χάτων τοΟ Αύγουσταίου, καΐ άλλα τινά διεξέρχεται [χάλα σεμινώς. Μελήσερμος Αθηναίος σοφιστής καΐ Μένανδρος Ααοδικεύς, τίΐς παρά Αύκφ τφ ποταμιφ, γράψας ύπό[χνη(ΐ.α είς την Έρ{χογένους τέχνην καΐ προγυ[χνάσ[χατα. «Μητροφάνης Εύκαρπίου τής Φρυγίας σοφιστής. Έγραψε περί τής Φρυγίας αυτής βιβλία δύο, περί ίδεών λόγων, περί ■ -δι- ατάσεων, είς την Έρμιογένους τέχνην υπόμνημα, είς τον Ά- ριστείδην ύ;Γ($[Λνη|Λα. Καΐ Ετερος Μητροφάνης ΚορνηλιανοΟ ρήτορος Λεβαδεύς, π^ις δέ Βοιωτίας ή Λεβάδεια, σοφιστής» περί των χαρακτήρων Πλάτωνος έγραψε πάνυ καλώς, Ξενο- φώντ(5ς τε καΐ Νικοστράτου μιελέτας, Τ^ό^ους πανηγυρικούς, άλλα». Μινουκιαν^ς Νικαγ^ίρου τοΟ σοφιστοΟ, ΆθηναΓος σοφιστής. Έγραψε τέχνην Τητορικήν καΐ προγυ[χνάσ[ΐ.ατα και λόγους διαφόρους. Νικαγόρας Μνησαίου ρήτορος. Αθηναίος σοφιστής• γέγονε δέ κατά Φίλιππον τ6ν Καίσαρα. Έγραψε βίους έλλογίμιων, περί Κλεοπάτρας της εν Τρωάδΐ' πρεσβευτικών προς Φίλιππον των 'Ρω(χαίων βασιλέα. Νικόλαοι δύο, ών ό μίν ρήτωρ, ό δέ σοφιστής έκ Μύρων Λυκίας, αδελφές Διοσκουρίδου γραμΐ[ΐ,ατικοΟ καΐ Ίππαρχου καΐ Τπάτου Πατρικίου, σοφιστεύσας έν Κωνσταντινουπόλει, μαθητής γεγονώς Λαχάρους. Έγραψε τέχνην Τητορικήν. Νικόστρατος Μακεδο'νων ^ήτωρ, ταχθείς έν τοις κριθεϊσιν έπΙ δευτέροις δέκα ρήτορσι, σύγχρονος Αριστείδου καΐ Δίω- νος τοΟ Χρυσοστό[λου. Ούλπιανός, Άντιοχεύς, διδάσκαλος Προαιρεσίου. Παγκράτιος σοφιστής, έγραψεν ύπό[Λνη(;.α ε?ς την Μινου- κιανου τέχνην. Παύλος Γερ(χΤνος σοφιστής, ό γράψας δτι γε Λυσίου έστΙ τα περί τής Ίφικράτους δωρεάς βιβλία β' , ύπο(Λνήμιατα εΙς τους λοιπούς λόγους τοΟ Λυσίου. ΚαΙ έτερος Παύλος Αϊγύ- ■""ίϊί':; ^^'.;• • •-,•>!. - 22 - πτιος σοφιστής, έκ τ•?]ς Λύκων, υΙ}>ς Βησσαρίων©;, τοΟ καΐ Διδύμ.ου, γεγονώς ίπ\ Κωνσταντίνου τοΟ βασιλέως. . Παυσανίας Καισαρεύς σοφιστής, σύγχρονος Αριστείδη• ου [ΐ.έ(Ανηται ώς φαύλου ρήτορος Φιλόστρατος έν τοϊς των σοφιστών βίοις. Έγραψε περί συντάξεως βιβλίον εν, προ- βληίχάτων βιβλίον 2ν. Πολέ(λων Λαοδικεύς, ^ήτωρ καΐ σοφιστής, σοφιστεύσας έν Σ[/,ύρνη, διδάσκαλος Αριστείδου ρήτορος. Ήν δέ έπΙ Τραϊα- νοΟ καΐ [χετ ' αΟτόν, μαθητής Τιμοκράτους τοΟ έξ Ήρακλείας της έν Πόντω φιλοσόφου, και Σκοπελιανου τοΟ σοφιστου. Έτελεύτησε δΐ £Η και πεντήκοντα ένιαυτών, εαυτόν έν τφ τάφω έμβαλών καΐ άποκαρτερήσας, δια τ6 συνέ'/εσθαι τη άρθρίτιδι νόσφ• δι* δ καΐ των συγγενών καΐ τών φίλων θρη- νούντων, λέγεται είπεΤν πρ6ς αυτούς τ^ν Πολέμιωνα, δο'τε (Λοι Ιτερον σώ[Αα και [χεταβήσομαι• καΐ τοις ίατροϊς δέ έπΙ συχνφ τέ[Λνουσιν αύτ^ν έλεγεν, έκτέ(Ανετε τάς Πολέ(Λωνος λατο[Λίας ώς τάχιστα». Οίς προσθετέον δτι δ Αντώνιος Πολέ[χων έσοφίστευσεν εύδοκί[Λως και έν Τώμη, τΐ[ΑηθεΙς δι' αΟτ6 μέγα ύπ6 τών αυτοκρατόρων Τραϊανού, ΆδριανοΟ καΐ Άντωνίνου του ευσεβούς. Πολυδεύκης Ναυκρατίτης (τινίς δέ Άρδουένιον σοφιστήν γράφουσι παίζοντες, πόλις δέ Φοινίκης ή Άρδούενα). Έπαί- δευσεν έν Αθήναις έπΙ Κομόδου του βασιλέως, καΐ έτελεύ- τησε βιώσας έτη νη'. Συνέταξεν Όνομαστικόν, διαλέξεις, ήτοι λαλιάς, ρ,ελέτας, Τητορικ^ν λόγον, Πανελλήνιον καΐ Άρκαδικόν. Ποσειδώνιος 'Ολβιοπολίτης, σοφιστής καΐ Ρητορικός, γράψας περΊ του ΏκεανοΟ καΐ τών κατ* αυτόν, περί τής Τυρικής καλούμενης χώρας καΐ Λιβυκά. «Ποταμών Μιτυληναΐος, υί^ς Λεσβώνακτος, ^ήτωρ καΐ - 23 - σοφιστής έν *Ρώ(χγ) ΙπΙ Καίσαρος Τιβερίου. Καί ποτέ αύτοΟ ε?ς την πατρίδα έπανιόντος δ βασιλεύς εφοδιάζει τοΤςδε γρά[Α[/.ασι• Ποτάμιωνα Λεσβώνακτος εΓτις άδικεΐν τολ[Αήσει, σκεψάσθω εΓ[Λθΐ δυνήσεται πολε(ΐ.εϊν. Έγραψε περί Αλεξάν- δρου τοΟ Μακεδόνος, βρους Σαμιίων, Βρούτου έγκώ[Λΐον, Καίσαρος έγκώ[ΐ.ιον, περί τελείου ρήτορος πάνυ θαυ[Λαστώς• Προκόπιος ζήσας κατά τ^ν ς' (χ. Χ. αίώνα. • Πωλίων δ Άσίνιος, χρημιατίσας Τραλλιανίίς σοφιστής καΐ φιλόσοφος, σοφιστεύσας έν 'Ρώ[χη έπΙ Πθ|Λπηίου του μεγά- λου καΐ διαδεξάμενος τήν σχολήν του Τιμογένους. Πώλος Άκραγαντϊνος, ρήτωρ, μάλλον δε σοφιστής των πάλαι, διδάσκαλος Λικυμνίου, γράψας καΐ περί λέξεων. Πρίσκος, Πανίτης, σοφιστεύσας ίτλ ^ιοΖοσίοΜ του [χικροΟ, γράψας καΐ μελετάς ρητορικάς. Προαιρέσιος Παγκρατίου Καππαδόκης άπο Καισαρείας, σοφιστής, μαθητεύσας έν Άντιοχείί^ παρ' Ούλπιανω. Γέ- γονε δέ μικράν πρ6 του σοφιστου Λιβανίου κατά τάς Αθή- νας σοφιστεύων, καΐ τιμών 2τυχε τών μεγίστων τοΟ Αύτο- χράτορος Κωνσταντίνου. "Εγραψε μελετάς ρητοριχάς. Σαλούστιος δ σοφιστής, γράψας εις Δημοσθένην καΐ Ή- ρο'δοτον υπόμνημα. Σεβήρος Άλεξανδρεύς, ώσπερ καΐ Συ- νέσιος, ζήσας κατά τον τέταρτον μ. Χ. αίώνα. «Σκοπελιαν^ς Κλαζομένιος, γεγονώς έπΙ Νέρβα, σοφι- στεύσας έν Σμύρνη, μαθητής Νικήτου, σύ^ι^ί^ΟΊος, Άπολ- λωνίφ τφ Τυανεϊ». «Σώπατρος Άπαμεύς, σοφιστής καΐ φιλόσοφος, δν καΐ Κωνσταντίνος δ Καίσαρ άνείλεν εΙς πίστιν τοΟ μή έλληνί- ζειν 2τι κατά τήν θρησκείαν ην γάρ αΟτφ συνήθης πρότε- :•:ν.ν. ■ •'^^^'^^:-: -. ■■ -':.•■■•.'■.,: .-■ ■ ; ••;:; ■ί:::ν;4•\.ΐ"•--Λ•- :?.ί '{^^:^ - 24 - . ρον. Έγραψε περί Προνοίας καΐ των παρ ' άξίαν εύπραγούν- των ή δυσπραγούντων. ΚαΙ Ιτερος Σώπατρος Άπαμ,εύς. Ούτος έγραψεν έπιτομι,άς πλείστων. Τινές δέ καΐ την έκλο- γίαν των Ιστορικών τούτου εΤναί φασιν. Χ. Τί(Λαιοι δύο, ων ό [χέν Λοκρ^ς φιλόσοφος, φερώνυμιος Πλα- τωνικού διαλ($γου, ό δ* Ετερος Σοφιστής καΐ γραμΐ|χατικός, συγγράψας λεξικών Πλατωνικών λέξεων. Τια,ογένης κατά μιΐν Σουίδαν ην βασιλικού άργυραμοιβοΟ υΙ(5ς, Άλεξανδρεύς, ρήτωρ, ως δέ τίνες Αιγύπτιος, απελεύ- θερος, σοφιστεύσας έν Τώ[χη έπΙ Πομπηίου, Καίσαρος καΐ Αυγούστου. Έν δέ καΐ Τιμογένης Ιστορικ(5ς, γράψας περί- πλουν πάσης θαλάσσης, καΐ άλλος Τιμογένης ή Τιμαγένης Μιλήσιος, Σύρος κατά Ψευδοπλούταρχον, 6, γράψας περί- πλουν πάσης θαλάσσης (3, σ. 317 — 320 Μ.). Ύπανίας, Άλεξανδρεύς, διδάσκαλος Συνεσίου καΐ Επί- σκοπος Πτολεμαίος. Φίλιππος, ρήτωρ καΐ σοφιστής, γράψας περί πνευμάτων τών ΉρωδιανοΟ κατά στοιχεϊον καΐ περί συναλοιφής. Φίλιστος Ναυκρατίτης, κατά δέ τινας Συρακούσιος, συν- τάξας τέχνην Τητορικήν καΐ περί τής Αιγυπτίων θεολογίας βιβλία γ' καΐ δημηγορίας. Φιλόστρατοι τρεις, ών ό μέν ην Φιλοστράτου τοΟ υίοΟ Βήρου, Λημνίου σοφιστοΟ, σοφιστεύσας Άθήνησιν έπΙ Σεβή- ρου ίως Φιλίππου, δ δέ πατήρ αύτου Φλάβιος, Λήμνιος ή - 25 - Αθηναίος κατ * άλλας είδήσεις, σοφιστής περίφη;χος καΐ ^ή- τωρ, γεγονώς έπΙ Νέρωνος, έν άρχτ) |χ1ν σοφιστεύσας Άθή- : νησιν, ύστερον δ* ίτά Σεβήρου έν Τώμιτ], υπερτιμηθείς ύπ6 τί]ς βασιλίδος Ιουλίας. Έγραψε ρητορικάς άφορμάς καΐ λ($γους πανηγυρικούς καΐ κύνα ή σοφιστήν καΐ βίους σοφι- στών. Έστι δέ καΐ άλλος Φιλόστρατος, Λή[Ανιος καΐ αύτ^ς σοφιστής. Έπαίδευσε δ' Άθήνησι, καΐ τελευτήσας ετάφη έν Λή- μινφ, ακουστής καΐ γα[χβρί)ς γεγονώς τοΟ δευτέρου Φιλοστρά- του. Έγραψεν είκ(ίνας, Παναθηναϊκών, Τρωϊκόν, παράφρασιν• της Ησιόδου άσπίδος, μελετάς, κατά δέ τινας καΐ τους των σοφιστών βίους. Παρά Φωτίω λεξικοις Τ. 1 , σ. 99, 1 50 Βεκ. Ένετύχο- μεν δέ καΐ Φιλοστράτου Τυρίου είς τήν αυτήν ύπόθεσιν (λε- ξικ2)ν τών παρά τοις δέκα ρήτορσι λέξεων κατά στοιχεϊον) οΟκ άδοκίμφ σπουδάσματι* άλλ' άμεινον ό Ιουλιανός διε- πόνησεν. Νυνί δέ τερματίσαντος το ήμέτερον σχεδίασμα, έπισυνάπτομεν τ6 τοΟ Φλαυίου Φιλοστράτου έν βραχυτάτω κεφαλαία), άφιερώσαντος τους κατ * αΟτ^ν βίους τών σοφι- στών Τπάτφ Άντωνίω Γορδιανφ, Μουσηγέτη, άναφέροντι τ^ γένος είς Ήρώδην τ^ν σοφιστήν. Κατά τ6ν Φιλόστρατον οδν τοΟτον ή αρχαία πρώτη σο- φιστική ρητορική ην φιλοσοφοΟσα, διιοΟσα τά φιλοσοφούμενα έπιτάδην καΐ είς μήκος, ής ήρξε Γοργίας έν θεσσαλοϊς, έν φ τής αρχαίας δευτέρας Αίσχίνης, τών μέν Άθήνησι πολι- τικών έκπεσών, Καρίςι δέ συνομιλήσας καΐ Τόδφ. Σοφιστάς δ' οί παλαιοί έπωνόμαζον οΟ μόνον τών ρητόρων τους ύπερ- φωνοΟντας καΐ λαμπρούς, οΟς οΐ ΆθηναΓοι έξεΓργον τών δι- καστηρίων, όρώντες δεινότητα περί αυτούς, ώς άδίκφ λόγω τοΟ δικαίου κρατουντας καΐ ισχύοντας παρά τ6 ςΟθύ" αλλά - 26 - καΐ των φιλοσόφων τους συν εΟροίί^ έρρ,ηνευοντας, υπέρ ών πρ<5- τερον λέγει, επειδή καΐ οι>το'., ούκ δντες σοφισταί, παρ•?]λθον είς την έπωνυμίαν ταύτην. ΕίσΙ δ'οΓδε, Ευδοξος ό Κνίδιος, Άκα- δη[ΑαΓκ(ίς, εγγραφείς τοϊς σοφισταΐςέπΐ τφ κο'σμιω τγ)ς απαγ- γελίας, τφ σχεδιάζειν ευ. Λέων Βυζάντιος, Πλατωνικός, σο- φιστής προσρηθείς, πολυειδώς 2χων του 'Κό'γου και πιθανώς των αποκρίσεων. Δίων Έφέσιος, ΆκαδημιαΓκο'ς, νομισθείς σοφιστής οτι Φίλιππον έποίησεν έπΙ τήν 'Λσίαν στρατεύειν, είπών πρ6ς τους Έλληνας άκολουθείν στρατεύ|χατι, καλόν γαρ είναι καΐ τα 2ξω δουλεύειν έπΙ τω οΓκοι έλευθερουσθαι. Πρ6ς δέ τούτοις Καρνεάδης, Φιλο'στρατος Αιγύπτιος, θεό- (Ανηστος Ναυκρατίτης, Δίων ό Προυσαιος, κέρας Άμαλθείας άκούων, έπι δυσΐ βιβλίοις έαυτον συνεχών, τω Πλάτωνος Φαί- δωνι και τω τοΟ Δημοσθένους κατά της πρεσβείας. Φαβωρϊ- νος έπ' ευγλωττία έξ Έσπερίων Γαλατών, Άρελάτου πο'- λεως έπ * Ήριδανώ ή Πάδφ, έναβρυνόμενος οτι Γαλάτης ών έλληνίζοι, καΐ άρχιερεύς άναρρηθείς* Οί δέ κυρίως σοφισταί ί•γίνοντο κατά τον αύτ^ν οιδε. Γορ- γίας τε καΐ Πρωταγόρας, Ιππίας, Πρόδικος, Πώλος, θρα- σύμαχος ό Καρχηδόνιος, Αντιφών δ Ταμνούσιος, Κριτίας, Ισοκράτης, Αισχίνης, Νικήτας ΣμυρναΓος, δς παραλαβών τήν έπιστήμην είς στενών άπειλημμένην, έδωκεν αύτη πα- ρόδους πολλώ λαμπροτέρας, καταστάς περίβλεπτος έν τοις ζηλωτοϊς τών Σμυρναίων. 'ΙσαϊΌς δέ καΐ Σκοπελιανός, ό ■ Άρχιερεύς γενόμενος τ"?3ς Ασίας αυτός τε καΐ οί πρόγονοι αΟτοΟ, παις έκ πατρίς πάντες, ό δέ στέφανος ούτος πολύς καΐ υπέρ πολλών χρημάτων. Έγένετο μαθητής Νικήτου, πρ?)ς ου τήν μεγαλοφροσύνην ήγωνίζετο, μελετών συνήθως άφ' ., εσπέρας είς δρθρον, τ6 έπίχαρι φύσει μάλλον ή μελέτη κε- ! κτημένος, ώσπερ καΐ τήν εύτραπελίαν καΐ τ^ φιλόγελων, άτε \ - 27 - "Ιων, προΓκα συντάττων αύτ^ν τοΓς ύπ^ρ ττ]ς ψ^^χ^Ιί κινδυ- νεύουσιν. Διελέγετο άπο (χέν τοΟ θρήνου συν άβρότητι, όρθ^ί δ * έπεστρα(χμ,ένω ς καΐ εύρώστως. Ότε δ' Άθηναζε άφίκετο, έποιήσατο αύτ6ν ξένον ό Ήρώδου του σοφιστοΟ πατήρ, Ατ- τικός, θαυ[χάζων έπΙ Τητορική {χαλλον ή τ6ν Γοργίαν οί θετταλοί, έπιδούς αυτφ πεντεκαίδεκα τάλαντα, ώσπερ και άλλα τοσαΟτα καΐ ό υί6ς πρίς διδασκαλίαν. Διονύσιος δέ Μιλήσιος, κτησάμενος την εΟταξίαν των διανοη[χάτων τοΟ διδασκάλου Ισαίου, έπαναλα(Λβάνων τα λεγόμενα, ίνα οί ά(ΐ.αθέστεροι των νέων έντυπώνται αυτά έν ταΓς γνώ[Ααις. Τπέρ ου τελευτών ό Φιλόστρατος εΓρηκεν « ανδρών μ.1ν οδν επιφανών πάσα γη τάφος, Διονυσίφ δΐ σ^[Λα έν τη επι- φανέστατη Έφέσω, τέθαπται γάρ έν τη άγορα κατά τ?) κυ- ριώτατον της Εφέσου, έν ή κατεβίω, παιδεύσας τ6ν πρώτον βίον έν Λέσβω. Λολλιανδς δέ ό Έφέσιος προυστη [χΐν τοΟ Άθήνησι θρό- νου πρώτος, προΰστη δέ καΐ τοΟ Αθηναίων δήμιου, στρατη- γήσας αύτοΐς την έπΙ τών βπλων, σοφιστής τεχνικώτατος καΐ φρονιμώτατος τ^ έπιχείρη[χα έν έπινοί^ τεχνική κεί[Λε- νον ίκανώς έπινοήσαι καΐ έρ(χηνεΟσαι [χέν άποχρών, νοήσαι δέ καΐ τά νοηθέντα τάξαι απέριττος. Έσχεδίαζε κατά τ?)ν Ίσαϊον, οδ καΐ ήκροάσατο. Μάρκος δέ Βυζάντιος είς τ6ν Μεγαρέα Βύζαντα τ6 γένος αναφερών, κτίτορα Βυζαντίου, επόμενος Ίσαίφ, παρ* ου καΐ το κατά φύσιν έρμηνεύειν μαθών έπεκόσμησεν α6τ6 ώραϊ- σμένγ) πραότητι. Ήγάσθη τε αΟτον Αδριανός Αυτοκράτωρ, πρεσβεύσαντα υπέρ Βυζαντίων, έπιτηδειότατος τών πάλαι βασιλέων γενόμενος άρετάς αΟξήσαι. ν. . ,; : . Πολέμων δέ καΐ ΣεκοΟνδος Αθηναίος, κληθείς Έπίουρος, - 28 - ώς τίχ-τονοζ παίς, γινώσκειν {χΐν περιττός, έρμηνεΟσαι δ' απέριττος, ταφείς έν Έλευσϊνι, έν δεξι^ τ?]ς Μεγάραδε όδοΟ. Ηρώδης δέ καΐ ^ιό^οτοζ ΛολλιανοΟ (χεν ακροατής, Ή- ρώδου δέ οΟκ άνψ,οοζ, καΐ Άριστοκλ•?]ς, δνο(χαστ?)ς έν σο- φισταϊς, Περγαμι,ην<$ς, θαμιίζων έν 'Ρώμη τω Ηρώδη, διατι- Οε[χένω σχεδίους "Κό-γους, ου ή τοΟ λ(5γου {δέα διαυγής ΐλέν ήν καΐ άττικίζουσα, διαλέγεσθαι έπιτηδειοτέρα ή άγωνίζεσθαι. ^Α.νιίο'χοζ δέ Κίλιξ, ακροατής έν παισΐ μίν Δαρδάνου τοΟ Άσσυρίου, προΥων δέ εις τα (χειράκια Διονυσίου τοΟ Μιλη- σίου. Αλέξανδρος δέ Κίλιξ καΐ αύτ^ς, Πηλοπλάτων κλη- θείς, εΣπών Άθήνησιν βτι πάντες οΐ σοφισταΐ τεμ-άχιά είσιν *ϊΙρώΒου τοΟ σοφιστοΟ, Φαβωρίνου γνησιώτατα άκροατάμε- νος, παρ* ου [χάλιστα καΐ τήν ώραν τοΟ λόγου Ισπασεν. Ούαρος δέ Περγα(Αην(5ς, αύτοσχεδιάζων τάς Οετικάς υπο- θέσεις καΐ τ^ν Φαβωρίνου τρόπον σοφιστεύων, άπαγγέλλων λαμπρά τη φωνή καΐ ήσκη[χένη. Ερμογένης δέ καΐ Φίλαρχος ΛολλιανοΟ ακροατής, ω έπέ- πληξεν Ηρώδης, ώςμή κτωμένω ακροατών ευνοιαν,ήν προ- οίμιον ήγεϊσθαι χρή των επιδείξεων, καΐ δς πρ2)ς τήνβελ- τίστην γνώμην Ήρώδουύπολαβών 2φη, «έψεύσΟην τηί επι- δείξεως, παρελθών εΙς άκροατάς [χή εύνους.» Περί δ' Αρι- στείδου δρεπόμεθα μόνον δ,τι περί αύτοΟ ρητορικών Φιλό- στρατος άναγέγραφεν, βτι, έπΙ τ6 σχεδιάζειν μη επομένης αυτφ της φύσεως, τί)ς ακριβείας έπεμελήθη, καΐ πρ^ς τους πα- λαιούς άπέβλεψεν, ίκανώς τε τφ γονίμω Γσχυσε, κουφολογίαν τοΟ λόγου έξελών, οΰτε είς χάριν των πολλών διαλεγόμε- νος, οΰτε κρατών χολγ)ς έπΙ τους μή ξυν εΟνοίςε άκροωμέ- νους, έκπονών κώλον έκ κώλου καΐ νόημα έκ νοήματος άνα- κυκλών, έοικώς μασσώντι μάλλον ή έσΟίοντι, αυτοσχέδιος γαρ γλώττης αγώνισμα εύροούσης. Άλλ' οπωσδήποτε εις ■χ:.• . :. — 29 — .;;■ πολλάς υποθέσεις εΰπαιδευσία έστΙ τφ άνδρΐ καΐ ίσχύς καΐ ήθος, άφ* ων μάλλον θεωρητέος, ή εΓπου περιέπτυσσέ τι, είς φιλοτιμίαν έκιτεσών. Αδριανός δέ χαΐ Χργ)στος, αδικηθείς υπ6 τ^Ις Ελλάδος, άριστα μέν Ελλήνων ύιτ^) Ήρώδου παιδευθείς, πολλούς δέ παιδεύσας καΐ θαυμαστούς άνδρας, Ίππόδρομον τ^ν σοφι- στήν καΐ Φιλίσκον καΐ Ίσαγόραν τδν τραγφδόν, καΐ ρή- τορας εύδοκίμους, έν οις Νικομήδης ό Περγαμηνές καΐ Α- κύλας έκ της έφου Γαλατίας, Άρισταίνετος ό Βυζάντιος, και φιλοσο'φους, έν οις Κάλλαισχρος ό Αθηναίος καΐ ό έπΙ βωμφ Σώσπις, την δέ ϊδέαν του λόγου πεποίκιλται μέν έχ των Ήρώδου πλεονεκτημάτων, ών λείπεται καθ* έτοιμον, καθάπερ έν ζωγραφιά ή άνευ χρωμάτων σκιαγράφησις. Πολυδεύκης δέ καΐ Παυσανίας, μαθητής Ήρώδου, έπι- κληθείς μάγειρος πολυτελής, δψα πονήρως άρτύων, ως τα σύμφωνα των στοιχείων συγκρούων καΐ συστέλλων μέν τα μακρά των φωνηέντων, μηκύνων δέ τα βραχέα, καίπερ έρ- ρωμένος τοις άλλοις της Τητορικ^^ς άξιώμασιν. Αθηνόδωρος δ' έξ ΑΓνου, μαθητής Χρήστου, εμβριθής 'ζο-η^οζ^ άττικίζων καΐ έν περιβολή έρμηνεύων. Λαμπρές δ* έν σοφισταις καΐ Πτολεμαίος ό Ναυκρατίτης ήχησεν, Ήρώ- δου μέν ακροατής, ού μήν καΐ ζηλωτής, είς τον Πολέμωνα μάλλον ύπενεχθείς, έκ περιβολής κατ* αύτον φράζων, αυτο- σχεδιάζων έν εύροί^ άμηχάνφ, Μαραθών έπικληθείς, ως έχων αεί δια στόματος τους έν Μαραθώνι προκινδυνεύσαν- τας. Εύοδιανος δέ Σμυρναίος, το μέν γένος είς Νικήταν τ6ν σοφιστήν άνάγων καΐ είς Αρχιερέας, ακροατής δ' Αριστο- κλέους γενόμενος καΐ Πολέμωνος κατάτινας. 'Ρουφος δέ Πε- ρίνθεος, θαυμασθε^ς έπΙ γλώτττ) καΐ συνέσει, η περί τάς έσχη- ματισμένας μάλιστα των υποθέσεων έχρήσατο, ε& ύποκρι- - 30 - νόμ,ενος καΐ γυ(χναστική χρώ(/.ενος. Ήκροάσατο έν παισΐ ρ,έν Ήρωδου, έν μιεφακίοις δ' Αριστοκλέους. Όνόμαρχος δ' Άνδριος, παιδεύσας Άθήνησιν έπΙ τοΟ σοφιστοΟ ΆδριανοΟ καΐ Χρήστου. Απολλώνιος δ* ό Ναυκρατίτης, έρρω[Αένος πε- ριβολή, ώς ό ΆθηναΓος, τοΟ πολιτικοΟ θρο'νου προεστώς καΐ αξιωθείς ονόματος καθ' Έλληνας. Άρποκράτης δέ και Φοίνιξ, θεσσαλο'ς, ουδέ θαυ[Αάσαι άξιος, ουδ* αυ διαβάλλειν πάντα, έπιτηδειότερος τοις άρχο- [Λένοις των νέων ή τοις Εξιν τινά ήδη κεκτη(χένοις, τα γαρ πράγ[Λατα γυ(χνά έξεδήλου και ού περιή(Λπισχεν αΟτά λέξει. ϊελευτών μεν ουν ό Φιλο'στρατος ανέγραψε καΐ Δαιχιανούς καΐ Άντιπάτρους και Έρμιοκράτας καΐ Ήρακλείδας καΐ 'Ιπ- ποδρο'μους καΐ Ούάρους Λαοδικεϊς καΐ Κυρίνους καΐ Φιλίσκους καΐ Αίλιανούς καΐ Ήλιοδώρους καΐ Άσπασίους καΐ Νικηγό- ρους Αθηναίους. Άπαξάπαντες δ' ουν οί σοφισταΐ ούτοι καΐ οί άλλοι, ους κατά την τάξιν Ευδοκίας τε καΐ Φιλοστρά- του προβεβλήκαμεν τοΟ πράγματος Ινεκα, έστωσαν καΐ άφορμαΐ λόγων τε ρητορικών και προγυμνασμάτων, ώς εξαίρετα καΐ τηλαυγή πρόσωπα κατά Πίνδαρον, πλατυνο- μένων καθ* υλην καΐ είδος καΐ δη περιβολή, περί ής έρεϊν μέλλομεν έν τφ του Ίμερίου βίφ. Τοιγαρουν περιοριζόμεθα ήδη είς την βιογραφίαν τήνδε Ίμερίου, δντος νεωτέρου του Αριστείδου περί τους δύο αιώνας. Ίμερίφ τοίνυν τφ σοφιστϊ), Προυσιεϊ, περί τ6 πεντεκαιδέ- κατον καΐ τριακοσιοστον έτος άπ6 Χρίστου γεννηθέντι, πατήρ ην Άμεινίας, ρήτωρ. Τυχών έν Αθήναις της προσηκούσης παιδείας καΐ τάς έαυτοΟ γνώσεις διά περιηγήσεων είς πολ- λών ανθρώπων άστη καθ' "Ομηρον έκτείνας καΐ δη είς Κό- ρινθον, Άθήναζε αύθις ήκε καΐ την ^ητορικήν μετά φήμης έδίδασκεν έπΙ Κωνσταντίνου τοϋ μεγάλου καΐ τοΟ δυσσεβε- '■': '■ . ϊ^" στάτου ΊουλιανοΟ κατά Φώτιον, γενο[ΐ.ενος (χεν σοφιστής (Έκλ. 7, § 1. 6.), ήτοι λογογράφος καΐ δή συνήγορος έν δικαστηρίοις, πολιτογραφηθείς δε και τΐ[χη6ε1ς τφ τοΟ Α- ρεοπαγίτου τίτλφ. Τστερον προσκληθείς ύπ6 ΊουλιανοΟ, αΟτοκράτορος ήδη δντος, [Λυστικ^ς αύτου γρα(Λ[χατεύς έγέ- νετο, μιεγάλως ΖΌ\οούμ.ενοζ. Εκείνου δε τελευτήσαντος, τί) άποδημίίίΐ πάλιν κατ' Εύνάπιον ένδιέτριψε, καΐ είτα πάλιν είς Αθήνας άφικο[ΐ.ενος του αυτόθι κατά ^ητορείαν προύστη διδασκαλείου κατά Φώτιον' ένθα, καίτοι ύπο φθονερών αντι- πάλων κατεπολειχεϊτο, άπειροπληθεΐς πολλαχόθεν καΐ δή έκ Καππαδοκίας, Μυσίας, Βιθυνίας, Αίγύπτου ό(χιλητάς ώς τις [Λαγνήτης ειλκε και δνο{Λα περικλεές έκέκτητο. Έφ' φ χαίρων ύστερον έκαυχατο τρόπον τινά δ 'Ιμέριος, παραβάλ- λων τ}) μ.έν διδασκαλειον έαυτοΟ πρ6ς τ6 τοΟ Ισοκράτους και τ^ έν Δελφοϊς [/.αντεϊον, τους δέ φοιτητάς πρ6ς πυλαγό- ρους καΐ ίερο[/.νή[χονας, ώς είπεϊν. Έν τοϊς δέ δοκι^χώτατοι των [χαθητών ί'^ένο^ΊΟ Βασίλειος ό [χέγας έπικαλούμιενος καΐ Γρηγο'ριος δ Ναζιανζηνός, ό ^ιολό•γος κατ' άντονομα- σίαν. Έν δέ γήρί^ παθών ό 'Ιαέριο; νόσους δύο, άβλεψίαν κατά Σουΐδαν καΐ ίεράν νόσον, ήτοι έπιληψίαν κατ' Εύνά- πιον, ύπερεβδομιηκοντούτης την ήλικίαν έτελεύτησεν. ΚαΙ ώς βασιλει δέ της εύφραδείας ίδρύθη αύτφ έν 'Ρώμη άνδριάς δόγ(χατι της ^ωμιαϊκής Συγκλήτου. Ό Φώτιος κρίνων αύτ^ν θρησκευτικώς καλεί άσεβη την θρησκείαν, ώς άφωσιω[χένον τφ έθνικφ έλληνισ^λφ καΐ τφ αυτοκράτορι Ίουλιανφ. (α) Έκ των διαφόρων τοΟ Ί(ΐ.ερίου λόγων διεσώθησαν (χέχρις ή[Λών έβδο[Λήκοντα, ων ο! [χέν Εξ καΐ τριάκοντα επιγρά- φονται έκλογαΐ ιδίως, οΐ δέ άλλοι, λόγοι. Έν πάσι τούτοις διορ^τις εννοίας υψιπετείς, παραστάσεις ζωηράς, εΙκόνας μεγαλοπρεπείς και ποιητικάς ρήσεις, (χεταφοράς δέ καΐ άλ- -Μΐ'ίΐύβ-ίτ-ΐκΰίίΜί'ίί^ίΙί^' ' . '>ΐ4«ϊιί£ΐί»ΐΐ''ϊ,.Ι.:-.;-'. .: - 32 - ληγορίας ίστιν βπου έπιδειχτικάς, εί^λή διθυρίχ(Λβώδεις. Έν γένει [χέν τ^ Ί[χερίου υφός κεκόσ[Αηται ίδέαις, ήτοι υψει τε καΐ γλαφυρ($τητι καΐ άφελεία καΐ άλλοις τρ(ίποις οΐ- κείοις των πραγ[χάτων• Ιδίί^ δέ διαφέρει έν ταϊς πέντε πρώ - ταις των Εκλογών, δυεΐν μέν (χελέταιν δήθεν τοΟτο [χέν Τπερίδου υπέρ Δημοσθένους, ιοίίτο δέ Δη(χοσθένους υπέρ Αίσχίνου, ώς οΓκαδε κατακτέου' τη δέ τρίτΥ) έαυτοΟ κατ' Ε- πικούρου ως ύλιστοΟ καΐ άθεου καΐ άσεβους, ταϊς δ' άλλαις περί παραγραφής τρόπου κρίσεως καΐ περί Θεμιστοκλέους κατά μεγάλου βασιλέως, έπαγγελλομένου τά λελυμασμένα έπανορθώσασθαι. Αυτόθι πλεονάζει κατά ζήλον Δημοσθένους καΐ περιβολγ) ή έμπερβόλφ καΐ έσχηματισμένω λόγω, ω περ αντίκειται ό άπερίβλητος ή καθαρές καΐ αφελής, (β) ΚαΙ κατ' Εΰνάπιον ρ. 129 «Έστιν ό Ίμέριος ιυγ,οΚοζ, είπεϊν καΐ συνηρμοσμένος* κρότον δέ έχει καΐ ήχον ή συν- θήκη πολιτικον καί που σπάνιος καΐ παρά τ6ν θείον 'Αρι- στείδην ίσταται » • ε?τ* ουν έστι τω άνδρΐ ρητορεία και λόγου εύροια έμπερίοδος, καί που έναμίλλφ του θείου Αριστείδου. ΈπΙ δέ τούτοις έπιδαψιλεύει καΐ είδήσεσιν ίστορικαις καΐ παραδείγμασιν, άφ ' ών διασκευάζει καΐ προλόγους καΐ αγώ- νας καί επίλογους. (α) Έν τούτοις έμαθήτευσαν παρ* Ίμερίω δύο τών μεγά- λων τής Εκκλησίας φωστήρων, το μέν Βασίλειος ό μέγας, Επίσκοπος Καισαρείας Καππαδοκίας, τη άληθείί^ μέγας επονομαζόμενος, άτε άνήρ έλλογιμώτατος καΐ είς άκρον παιδείας έληλακώς* . τ6 δέ Γρηγόριος ό Ναζιανζηνός, Γραμματικές άριστος καΐ φιλόσοφος καΐ ποιητής έμπειρος. Κατά Μελέτιον, Μητροπολίτην Αθηνών, συναμφότεροι έφοίτησαν καΐ παρά Προαιρεσίψ καΐ Αιβανίω, τφ καταστή- σαντι αυτούς ρήτορας έξοχους, φιλτάτους δντας έκ παίδων, _ 33 -^ νι- ώστε τον Γρηγοριον αύτ^ν όμ,ολογεϊν περί Βασιλείου δτι ούτως ήγάλλετο έπΙ τοις λο'γοις έαυτοΟ, ώς οΟδεΙς έπΙ τοΓς ιδίοις, χαΐ άρχ^[Αενον τοΟ επιταφίου πρδς τ6ν πατέρα άναφω- νί)σαι πρ6ς Βασίλειον αποβλέποντα «άνθρωπε του θεοΟ καΐ πιστέ θεράπον και οίκονό(λε των τοΟ ΘεοΟ [χυστηρίων και άνερ έπιθυμιιών των τοΟ 1Ίνεύ(χατος• ούτω γαρ ή Γραφή καλεί τους διαβεβηκο'τας (ί^όχοΌ<^ τ"^ αρετή) καΐ υψηλούς καΐ υπεράνω των ανθρωπίνων». Το δέ προοίμιον Γρηγορίου είς έπιτάφιον Βασιλείου 2χει.» Έμιελλεν άρα πολλάς ήμ,ών υποθέσεις των λο'γων άεΐ προτιθείς ό Μέγας Βασίλειος εαυ- τόν νυν ή(χϊν προσθήσειν ύπόθεσιν έλεγχων (χεγάλων τοις περί λίγους έσπουδακόσιν. Άνταξίως ουν έπ' Αλεξίου Κθ(χνη- νοΟ καθ ' εκατοστών καΐ χιλιοστών έτος της θεογονίας καθιε- ρώθη κοινή εορτή έπΙ τοις τρισΐ πατράσι τ•?)ς Εκκλησίας, 'Ιεράρχαιςτε καΐ Οίκου[χενικοϊς διδασκάλοις, Βασιλείφ τψ Μεγάλφ καΐ Γρηγορίφ τφ Θιολό•γψ και Ιωάννη τφ Χρυσο- στόμιφ, ώς έκ της φιλονεικίας έλλογί[ΐ.ων καΐ ενάρετων ανδρών, περί τζλιίονος ποιου[ΐ.ένων των (χέν τδν Βασίλειον, των δέ τ6ν Γρηγοριον, των δέ τ6ν Χρυσο'στομιον, καΐ δνο[χα- ζθ[χένων Βασιλειτών, Γρηγοριτών καΐ Ίωαννιτών. (β) ΚαΙ δ [λΙνΣουίδας φησί περιβολή, είδος λόγου δεινο'τη- τος• αλαζόνας φασίν είναι τους Έλληνας, τα οίκεϊα αΓροντας διά τε έπιγρα[Χ(Λάτων καΐ συγγραφών καΐ της άλλης τοΟ λόγου πομ,πείας καΐ περιβολής. Ό δέ θω[Αας Μάγιστρος περιβάλλω, λέγεται δέ καΐ περιβολή καΐ έτά λόγων τ2> έ- στραμιμένως καΐ ποικίλως χρήσθαι τγ) έρμηνείι^ καΐ τοΓς σχή- [χασιν. Ό δέ Φιλόττρατος βίοις σοφιστών Ι, ρ. 511 τ6ν έν- νεακαιδέκατον άπ' Εύδόξου τοΟ Κνιδίου σοφιστήν Νικήταν τί) δικανικον σοφιστική κοσ[χήσαι περιβολή• ή γαρ περιβολή κατ ' ΟΟερνσδόρφιον εκλογή πρώτη έστΙ περίοδος συν οίκείοις 3 - 34 - όνο[χασι και νοήριατι και σχη^χάτων ποικιλίί^^ καΐ φράσεων αφθονία ου [χόνον δαψιλής, άλλα καΐ συντεταγμένη έκ κρί- σεων συναφών φύσει, ώσπερ παρά Θουκυδίδη και Δη[χοσθέ- νει, δυνα[ΐ.ένων διά πολλών παρατεταγμένων προτάσεων έκ- δηλοΟσθαι, ώσπερ παρ* Ήροδότφ. Δώ καΐ ό [χέν ΚοΓντιλια- ν^ς (4, 2, 117) γέγραφεν, δτι περιβολή έστιν ΟΓίΐΙίο ΙίηοΙα δβηδυ, ό δέ Έρνέστος οίΓοαπιάυοΙα, θχα^^βΓ&Ια, καΐ άφτ)- ρημένως οίΓουιηάαοΙίο, 3,ιη1)1ίΠο&Ιίο, ίΐοοιίΓϊΐιιΙαΙίο, ήτοι λόγος έμπερίστατος καΐ μεγαλοπρεπής καΐ σεμνός, μεστές τών φυσικών τοΟ προφορικού λόγου περιστάσεων, ουσίας, ποιότητος, αιτίας, τόπου, χρόνου, τρόπου, πρ6ς δέ καΐ πάσης άλλης αναγκαίας ή καΐ ενδεχομένης λεπτομερείας κατά τε τα γένη καΐ εΓδη ευκρινώς. ΈπΙ παραδείγματι ό μέν Ούλ- πιανίίς (περί τοΟ στεφάνου § 211), χρωμένου Δημοσθένους παρεκβάσει ή έπεισοδίφ, φησί περιβολήν είναι καΐ τ6 άντι- στρέφειν τα πράγματα καΐ τά δεύτερα πρώτα λέγειν ό δ' Ευστάθιος παρεκβολαϊς ( Όδ. Α' 1 406 ) περιβάλλειν έστΙ τ6 περιττά τιθέναι, δθεν καΐ περιβολή, λόγου ίδέα, καΐ λόγος έμπερίβολος, καΐ αυτόθι πάλιν 1444 τ6 Όμηρικ6ν χωρίον (Όδ. Β' 270-280), οδ ή αρχή ούδ' όπισθεν κακ^ς έσσεαι αστρυφνότερον προήκται κατ' άντιθετικήν άκολουθίαν, έχει δέ τίνα καΐ έτερα έμπερίβολα, οίον νοήματος μετάταξιν τοΟ κατ* αρχήν», έννοών καΐ ύστερόπρωτον ή πρωθύστερον ρΓ3β- ροδΙβΓυιη) σχήμα, και Οστερολογίαν καλουμένην. Περί πε- ριβολής διδάσκει ό Ερμογένης περί {δεών Ι, ρ. 124 και δη ό Αριστείδης περί πολιτικοΟ καΐ άφελοΟς λόγου, ους έχέ- τωσαν πρ6 ομμάτων καΐ καθηγηται καΐ μαθηταί, έπεξερ- γαζόμενοι καΐ πλατύνοντες άλλα τε καΐ τά παράλληλα Δη- μοσθένους, Αριστείδου και Ίμερίου διά σχημάτων περιβλη- τικών, σημαινόντων καΐ πάντα ρητορικον κόσμον και την ι - 35 - διάνοιαν όξυνόντων, εΓ πέρ τι και άλλο των (χαθη[Λάτων. Καθ' δσον καΐ ό Ί[χέριος τ^ν Δη(χοσθένους χαραχτί]ρα (Λάλλον ή τ6ν τοΟ Αριστείδου μ.ιμιησά(Λενος φαίνεται έν ταΐς Έκλογαϊς, έν φ έν τοϊς λόγοις Ιΐίο^ πρ6ς Άριστείδην κλίνει, έπ(ί(ΐ.ενος έτι [χάλλον τοΟ [λέν Δη[Λοσθένους τφ περί τοΟ στεφάνου καΐ τφ περί τ•?)ς παραπρεσβείας καΐ τοις Φι- λιππικοΐς, τοΟ δέ Αριστείδου τφ Παναθηναίκφ καΐ τοις πρ6ς Πλάτωνα περί των τεττάρων και τοις ΛευκτρικοΓς (Ευστα- θίου Μυριοβίβλφ) κώδικι (Ι,Χν). Β2,, '2.ίΧ^^^Ί^•.:-ύ!'^ Β. ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΧΩΡΙΑ ΔΗΜΟΣΘΕΝΟΥΣ, ΙΜΕΡΙΟΥ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΙΔΟΥ Α' Παραβολή) καραλλήλων ΙημοβΟένονς χαΐ Ίμερίου. (XV /ίιψ. ΦιΛ. Α'. 9. «Όράτε, ώ άνδρες Αθη- ναίοι, το πράγαα, οί προελή- λυθεν άσελγείας άνθρωπος (Φίλιππος), Ες ούδ' αίρεσιν ύ{χϊν δίδωσι του πράττειν ή άγειν ήσυχίαν, άλλ' απειλεί 'Ιμερ. εχΛογ. α'. § 3. « Ό δέ (Φίλιππος) έπΙ τους βαρβάρους έτράπετο πρότε- ρον, χαΐ την έκεϊ χενώσας ήπειρον, έπΙ τα χαίρια μιέρη λοιπόν της πόλεως χαΐ των Ελλήνων έφέρετο, πανταχό- καΐ \6'^ο\Λ<^ υπερήφανους, ως θεν ή[χάς περιστοιχιζό[Λενος φασι, λέγει, χαΐ ούχ οίο'ς χατά τους δεινούς των θηρα- έστιν έχων ά κατέστρεπται των, οί τοσοΟτον φείδονται (Λένειν έπΙ τούτων, άλλ' άεί των θηρίων, βσον Ιτι παρα- τε προσπεριβάλλεται χαΐ κύ- σκευάζονται». κλφ πανταχη μέλλοντας ή- [χας και καθη[/,ένους περιστοι- χίζεται». Αημ. ΌΛυτθ. Γ. 36. «Και ούχΙ [χέμ,φομαι τ6ν Ίμβρ. εκΑ. 1. § 9. «Οί Μακεδόνες έπιπολά- ποιοΟντά τι των δεόντων υπέρ ζουσι τοϊς πράγμασιν, οί πρό- - 37 - ύ[Αών, άλλα χαΐ ή[ΐ.ας υπέρ σθεν άγαπητώς μιετά των φ^- ύ(ΐ.ών αυτών άξιώ πράττειν ρων σωζ(ί[χενοι• ιταρωσάμενοι ταυτ' έφ'οίς έτερους τιαατε, δΐ ττ)ς άρχί^ς την ή[Λετέραν καΐ μιή παραχωρεϊν, ώ άνδρες πόλιν, αυτοί παρέδυσαν είς Αθηναίοι, της τάξεως, ί]ν την τάξιν έκείνην, έφ'ήςή- ύ[ΑΪν ο\ πρόγονοι τ^ίς άρετης (/.ας οΐ πρόγονοι κατέλιττον». (Αετά πολλών καΐ καλών κιν- δύνων κτησά[χενοι κατέλι- πον». γ' 7/ίί/?. ^x^. 1. ^ 9. Προς την εΛίστοΛητ ΦιΜλ- Λου 15. «Παρά τε τών προγόνων Οί Μακεδόνες έπιπλάζουσι έκ τζ^ζίοΊΟζ χρόνου παρειλή- τοϊς πράγ[Λασιν, οϊ πρόσθεν φαμεν την εύδαιμιονίαν οΟ άγαπητώς (Λ,ετά τών φόρων τούτων [χόνον, άλλα συνε- λόντι φράσαι πάντων τών έν Μακεδονία βασιλευσάντων. Κάκεϊνοι [λέν Άθηναίοις φόρους ήνεγχαν, ή δ' ημετέρα πόλις οΟδενίπω τών απάν- των». σω ►ζό[ΐ.ενοι... δ' Ίμερ. *Εχ.Ι. 1. § 12. «Στηλ(την παρά τφ θεώ ^ημ. Παραχρ. 337 — 8. Έ(ΐ.οΙ δέ δοκεϊτ* άτοπώ- τατον απάντων αν ποιησαι, γινόμενον ύφορώ[Λαι Αίσχί- εΐ, δτε μιέν τα θυέστου και νην. Ταράσσει γάρ {χε τ^ τών έπΙ Τροίςι κακά ήγω- δρα(χα τ^ Φωκικόν, δπερ ούκ νίζετο, έξεβάλλετ' αύτ^ν έπΙ σκηνής ή{ΛΓν, άλλ* έπΙ και έξεσυρίττετ' έκ τών θεά- τ?)ς αληθείας αύτ^ς ό θαυ- • .■; <■■■ ;- -.;.; • '. ;<• ^κ*. ■ ;-.~ί . ™• - 38 - τρων καΐ μ,όνον ού χατελεύεθ ' ούτως, ώστε τελευτώντα τοΟ τριταγωνιστεΤν άποστ•?)ναι• ε- πειδή δ' οΟκ έπΙ τ?|ς σχην?)ς, άλλ ' έν τοΓς κοινοΓς καΐ (χε- γίστοις τ?)ς πόλεως πράγμιασι [λυρία εΓργασται κακά, τη- νικαΟθ* ως καλδν φθεγγο- μ,ένφ προσέχοιτε ( Αίσχίνη ) » . [χαστ^ς οδτος τριταγωνιστής έπεδείξατο». ^»7/*. Φι^. Β'. 23^2ΐί. Ίμερ. ΈχΧ. 5. § 11. «Έστι τοίνυν, νή Δία, 2- «Μη σπένδεσθαι βαρβά- φην έγώ, παντοδαπά ευρη- ροις, μισεϊν τ6 γένος ώς ά- μ,ένα ταΓς πόλεσι πρ2)ς φυ- λιτήριον, άδιάλλακτον ήγεϊ- λακήν καΐ σωτηρίαν, οίον σθαι τ6ν πρ6ς αλλήλους τζό- χαρακώματα καΐ τείχη καΐ λεμον, καΐ μάλ' εΐκότως* οΟς τάφροι καΐ τάλλ' ίσα. τοι- γαρ τη φύσει πολεμιίους Ιίο- αΟτα. ΚαΙ ταΟτα (χέν έστιν |Αΐζον, παρά τούτων άεί τι άπαντα χειροποίητα καΐ δα- κακ^ν προσδοκήσαντες, νόμιφ πάνης προσδεΤται- £ν δε τι τ^ [χή παθεΓν έφυλάζαντο, κοινών ή φύσις των εδ φρο- μέγιστον είναι τής πόλεως νούντων έν αύτ•^ κέκτηται φυλακτήριον τήν άπιστίαν φυλακτήριον, δ πασι (χέν έστ * τήν πρ6ς αΟτοΟς ήγησάμε- άγαθ6ν καΐ σωτήριον, [χάλι- νοι.» στα δέ τοΓς πλήθεσι πρ6 τοΟς τυράννους. Τί οδν έστι τοΟτο; απιστία. Ταύτη ν φυλάττετε, ταύτης άντέχεσθε.'^Αν ταύτην σώζετε, ουδέν (ΐή δεινών πάθητε. 39 - /ίημ. Παραχρ.21ί8. 'Ιμερ. *ΕχΛ. 1. § ίί. «Τούτων ουδέν Αισχίνης «ΚαΙ τίς ούκ οΤδεν ώς έ- είπε πρ6ς αύτ6ν έν τη πρε- κείνοι πάλαι τοΓς παρ' ήαϊν σβεί^, άλλ'άντί [χΐν της πό- νο|χοθέταις έρρώσθαι ©ράσαν- λεως την Φιλίππου ξενίαν καΐ τες, πολλά (χέν χαίρειν Σ^- φιλίαν πολλφ {χεϊζον ήγη- λωνι καΐ Δράκοντι καΐ τοΤς σαθ* αύτφ καΐ λυσιτελεστέ- άλλοις είπόντες άπασι, τ^ ραν, έρρώσθαι πολλά φράσας Μακεδο'νων χρυσίον καΐ την τω σοφφ Σοφοκλεϊ, την δ'ά- Φιλίππου φιλίαν ν($[χους καΐ την όρων, την Ιτζ\ Φωκέας πατρίδα καΐ πολιτείαν καΐ στρατείαν, ού προεΓπεν, ουδέ πάντα τα τΐ[Λΐώτατα νομιί- προεξήγγειλεν, άλλα τούναν- ζουσιν. » τίον συνέκρυψε καΐ συνέπρα- ξε καΐ τους βουλομένους ει- πείν διεκώλυσεν.» ^ημοσθ. αυτόθι. Μειό. 39. 'Ιμερ. αυτόθι. «Ό πληγείς (εκείνος θε- «Εκείνοι τοϊς παρ* ή|ΛΪν σμ,οθέτης τις) ύπ6 του Πολύ- νομοθέταις έρρώσθαι φράσαν- ζήλου, ταΰτο τούτο, \^(ο(, δια- τες, πολλά (χέν χαίρειν Σ<$- λυσάαενος, έρρώσθαι πολλά λωνι καΐ Δράκοντι καΐ τοις τοϊς νό(Λθΐς είπών καΐ ύ|χΤν, άλλοις ε1π<ίντες άπασιν..» ούδ* εισήγαγε τ6ν Πολύζη- λον.» ^ημ. Στε^. 2ί5. «ΤαΟτ' ο&ν απαιτείς παρ' έ[χοΟ, καΐ ούκ αίσχυνει τ6ν αΟτ^ν είς τε [χαλακίαν σκώ- 'Ιμερ. *ΕχΑ. 1. § ί5. «Άλλ' δ[Λως καΐ τούτων ούτως εχόντων, ειρωνεύονται τ6ν άνθρωπον (Δη[ΐ.οσθένην) - 40 - πτων καΐ τ?]ς τοΟ Φιλίππου δυνάμεως αξιών Ινα δντα κρείττω γενέσθαι ; » β' ^ημ,. ΠαραΛρ. 273. "Απαντες ευ οΖ5* δτι τ6ν λ^γον τοΟτον άκηχόατε, Καλ- λίαν τ6ν 'Ιππονίκου την ύπο πάντων θρυλου[χένην είρήνην πρεσβεύσαντα, ίππου (χέν δρο'- μ,ον ή{χέρας πεζ•^ μιή κατα- βαίνειν έπΙ την θάλατταν βα- σιλέα, έντ?>ς δέ Χελιδονέων καΐ Κυανέων πλοίω (χακρφ (χή πλεϊν, δτι δώρα λαβείν έδοξε πρεσβεύσας [ΛίκροΟ μεν άπέκτειναν (οΐ προγονοί), έν δέ ταϊς εύθύναις πεντήκοντ* έπράξαντο τάλαντα.» ^ημ. Φα. Γ. 27. «Αί δ' έν τη Εύβοία •κ6- λεις ούκ ήδη τυραννοΟνται, καΐ ταΟτ' έν νήσφ πλησίον Θηβών καΐ Αθηνών ; ο6 διαρ- και τ6ν Πεισίστρατον ( Δημο- σθένην ώς δ•?)θεν τυραννιών - τα ) πολλάκις παραφέρουσι καΐ οΟκ αίσχυνονται νΟν μέν εΙς την δειλίαν καΐ μαλακίαν σκώπτοντες, νΟν δέ μη τυ- ραννήση τί)ς πόλεως δεδιό- τες.» Ίμερ. ^όγ. 2. § 29. Αί μέν (τα μέν, τρόπαια) ε?σι καΐ τύχης έργον πολλά- κις• τ6 δέ έκδντα συγχωρ^- σας βασιλέα τ•^ πόλει, ίππου μη δρόμον ημέρας άφέξειν θαλάττης άνω, εΓσω δέ Χε- λιδονέων και Κυανέων μη πέμψειν όλκάδα, πώς ού κα- θαράν πανταχόθεν τη πόλει προζενεϊ την εΰκλειαν ; 6'. Ίμερ. ί. § 5. « Εκίνησε δέ ήμας ουδέν, ουδέ άντιλαβέσθαι τών πραγ- μάτων ήνάγκασεν, ο6 διορυτ- τομένη Πελοπόννησος, ο6 τ^ 4 — 41 - ρήδην εΙς τάς έπιστολάς γρά- πτώμ,α τ^ Φωχιχ^ν, ούκ Εΰ- φει, «έ[χοΙ δ* έστΙν είρήνη βοια μετά των τροπαίων των πρ6ς τους άκούειν έ|ΛθΟ βου- Μηδικών τυραννουμιένη, οΟκ λορι,ένους;» καΐ ού γράφει Αρκαδία δουλεύουσα, ο6 τα μέν ταΟτα, τοΤς δ' Ιργοις ο6 ΉλεΤα δυστυχη[Λατα• άλλα ποιεϊ, άλλ' έφ* Έλλήσπον- καΐ Χερρόνησον πειραζθ[λένην τον οΓχεται, πρ^τερον ήκεν έπείδοριεν, καΐ τ6ν Έλλή- έπ' Άμιβρακίαν, Ήλιν έχει, σ-κο^τοΊ άλλοτριού[/.ενον ό- τηλικαύτην π<$λιν έν Πελο- ρώντες έ(Αέλλθ[Λεν. » ποννήσφ, Μεγάροις έπεβού- λευσε πρφην, ούθ'ή Ελλάς, ούθ' ή βάρβαρος την πλεονε- ξίαν χωρεί τάνθρώπου.» βα'. /ίη^. περί Στερ. 88. «Τίς ό κωλύσας τ?)ν Έλ- 'ίμερ. αυτόθι. «ΚαΙ τΙ>ν Έλλήσποντον λήσποντονάλλοτριωθγ^ναικα- άλλοτριού[ΐ,ενον όρωντες έ- τ* εκείνους τους χρόνους;» μέλλομεν.» ^'ημ. ΦιΜπ. 3, 18. «Τφ τ^ν Έλλήσποντον άλλοτριωθ•?)ναι.» ^ημ. ΦιΛ. Γ. 35. «ΤαΟτα πάσχοντες άπαν- τες [λέλλομιεν καΐ [χαλκίο[λεν καΐ προς τους πλησίον βλέ- πο(ΐ.εν.» ^1^μ. ΆΛον. 6. «Τί ούν αύτφ (Φιλίππφ) 66- Ίμ(ρ. αυτόθι. « Όρώντες έμιέλλομιεν. » εγ' Ίμερ. ΈχΑ. 1. ι 10. «Τίς νο'^χος κατήγαγεν έπ ,-.ν;.'.•?ί^' ..'_;■& -.\^ - 42 - διαφέρει;: θάλατταν Φίλιππον καΐ στοι- χείου {χηδέν αύτφ διαφέρον- τος, προσάψασθαι κατηνάγ- κασεν ; » οδ' Ίμερ. ΈκΛ. 2. ^ 2. «Κοινολογείται [χετά β"?]- [Αα βασιλεΟσιν Αίσχίνης.» εε' ^νμ. Στεφ. 137. «"Οστις τφ ύπ6 των πο- λε(χίων πε[ΑφΟέντι συντρει και έκοινολογεΐτο, ουΊος αΟτ^ς ύ- πγ)ρχε τη φύσει κατάσκοπος καΐ πολέ(/.ιος ττ) πατρίδι.» ^7;^. χαζά ^4ι6άγιοτ 16, σ. 452. (α) (") Προγυ(Λνασ(Αάτων καΐ [Λελετών Λιβανίου ΣοφιστοΟ έκδ. Παρισίων 1606. «Άλλ' έξεδ^θην δυστυ- χής, βοών τ6ν Σόλωνα καΐ την πολιτείαν έπιβοώμενος. » [χαρτυρόμ,ενος τους νό[χους καΐ καλών τους θεούς, είς την Άκρο'πολιν βλέπων.» Ίμερ. Έχ.?. 2. ^ 6. αΤί>ν Σόλωνα κεκραγώς. « Όρατε Σέρριον καΐ Δο- ρίσκον ταύτα γαρ πρώτον ώλιγωρήθη μιετά την είρή- νην, & πολλοίς ύ{χών ουδέ γνώρΐ[χά έστιν ίσως. ΤαΟτα Ίμερ. Έχ2. 2. § ί5. «ΠρόσΟες, εί βούλει, καΐ Φωκέων δλεθρον καΐ προ- δοσίαν θρι^κης καΐ άναίρεσιν Κερσοβλέπτου καΐ πάνθ ' δσα πολλάκις Αίσχίνης άδικων - 43 - (χέν τοι τ^τε έαθέντα καΐ πα- τον δγ)(Λον έγκέχληται.» ροφθέντα απώλεσε θρς|ίκην χαΐ Κερσοβλέπτην, σύ{Α[χα- χον δντα ύ[λων.» ^ημ. Παραηρ. 259. '/μερ. αντόθι. «Νύσημια γαρ, ώ άνδρες «Νόση[χα γαρ κατά των Αθηναίοι, δεινον έ[Λπέπτω- Ελλήνων ττ) φορ^ε των Ά- κεν εϊς την Ελλάδα καΐ χα- θηναίων συνήκ(λασεν. » λεπ^ν καΐ πολλγ)ς τίνος ευ- τυχίας καΐ παρ* υμών επι- μελείας δεόμενον. » ^ψ, Φύ. α. &9. Ίμερ. ΈχΧ. 2. 15. α'Εγώ δ* οΐμαι, ώ άνδρες Δεύτερον δέ 5τι οϊδεν *Α- Άθηναιοι, νή τους θεούς, ί- λέξανδρος, καν εϊ σφόδρα τις κεΐνον μεθύειν τψ μέγεθει των αύτον μεθύειν ύπ6 τ"?|ς εΟτυ- πεπραγμένων. » χίας ύπείληφεν. /ίημ. Στεψ. 205. Ίμερ. *ΕχΧ. 2. § 14. « Ό δέ (γεγενί)σθαι νομί- «ΠρΙν ΙδεΙν την π^ιν δου- ζων) υπέρ τοΟ μη την πα- λεύουσαν.» τρίδα έπιδείν δουλεύουσαν ά- ποθνήσκειν έθελήσει.» ^ημ. Φα. α. 20. Ίμερ. ΈχΛ. 2. ξ 15. «Έτται δ' αυτή τίς ή δύ- «Τίς δέ οδτ^ έστιν; ναμις καΐ πόση ; - 44 - ^ημ. Σζεψ. 170. Ίμερ. Ύΐ(Λ. Γ\ § 0. «Καλούσης δέ τ?)ς πατρί- ΚαλοΟμιεν έπΙ τί> βί)(λα ^ος τ^ν έροΟνθ' ύπίρ σωτη- τους ρήτορας* καν όκνή τις, ρίας (άνίστατ' ουδείς)• ήν πολλάκις ή κοινή φωνή της γαρ ό κήρυξ κατά τους νό- πόλεως έπΙ τδ λέγειν εγείρει μ.ους φωνήν άφίησι, ταύτην καΐ τ6ν ου λέγειν ^ουλό[χενον. κοινήν τής πατρίδος δίκαιον έστιν ήγεϊσθαι.» κβ'. άι\^. Στεψ. 289. Ίμερ. 'Εχ.Ι. 4. § 4. *Αλλ' άπ* 6ρθής καΐ δι- « Άδιάφθορον τήν ψυχήν καίας καΐ αδιάφθορου τής ψυ- ίσχηκεν, αλλ ' οΟχΙ τήν έ- χής ύγιώςκαΐ δικαίως πε- στίαν Ιξει δι' ή[χας άδιάφθο- πολίτευμιαι. » ρον». ^ημ. Στεφ. 112. Ίμερ. Έκ.ί. 4. § 19. «Εκείνος δ καιρ^^ς καΐ ή «ΝυνΙ δέ παρηκολούθηκας ή[Λέρα εκείνη ευνουν καΐ πλου- άριθ[Λών (Λου τα δυστυχή- σιον άνδρα έκάλει, παρηκο- [Λατα.» λουθηκότα τοΓς πράγ{ΐ.ασιν έξ αρχής.» ^ημ. Στε^. ^3. Ίμερ. *ΕχΛ. 5. § 24. « Πάντα έκεΓνος (Φίλιππος) «Πάντα δέ Σσται Ξέρξης ην αύτοΐς (θετταλοΐςτε καΐ τη πόλει, οΙκιστής, άρχηγέ- θηβαίοις).» της, των επαίνων, των έγκω- [χίων ύπόθεσις.» {,ν ^ - -*«Τ ,',ν, ν ' » .- 1^' -;:' ^'-' ,-ί Γ/*- - 45 χ*' ^ημ. ΜβγαΑ. 19. «Βουλθ[Λένων δε γενέσθαι φίλων αυτών, Ινα τουναν- τίον εδ ποιώσιν ή[λας, βα- σκαίνειν καΐ σκοπεϊν έξ δτου τρο'που [λή γενήσονται (άτο- πον).» Ίμερ. ΈχΑ. 3. § ί7. «Κδχ τίνος τρόπου τί); θείας εκείνης θήρας (άρετί)ς) εγκρατής γίνεται ;» ΧΓ' Ίμερ. ΈχΛ. 5. § 18. ^ημ. περί τώιτ προς *Α~ Μζα^όρο^ συ^θηxω^ 15. «Οι δέ τοσούτου δέουσι «ΤοσοΟτο γαρ αν δέοι τούτων τικωλύειν, ώστε και σπουδαίος άνήρ [Λεταδιώκειν συγκατασκευάζουσι.Περι των την των τοιούτων κτί]σιν έν Χερρονήσφ 70» (τους ά- (χρημιάτων καΐ τοιούτων).» πολωλεκότας τα [Λέγιστα της πόλεως) έγώ τοσούτου δέω ζηλοΟν, ώστε.» /ίημ. ΦιΑ. Γ. η. «Έγώ ΊοσούΊί^ δέω Στεφ. 110.... άποδοΟναί (λε δεϊν.» ^ημ. Παραπρ. 188. «Ούτω τοίνυν αΙσχρά χαΐ πολλά καΐ πάντα καθ ' ήμ,ών πεπρεσβευκώς περιών λέγει, τί δ* αν είποι τις περί Δη[ΐ.ο- σθένους, δς των συ(ΐ.πρέσβεων κατηγορεί;» Ίμερ, Έx^. 4. § 8. «Ούτω τοίνυν πάντα τα καθ* ή|χών διαπεπραγμένος, περιών λέγει* τί δ* αν εΓποις περί του πένητος; δσα (χη- δείς κωλύει νόμος, κατηγο- ρε?ν έθέλει καΐ γράφεσθαι». ■;-ι=:«ν- -;; 5, - 46 - ^ημ. Στεφ. 299. 'ίμερ. Ψ.χΑ. 5. § 4ί. «ΟΟ λ(θοις έτείχισα την «Πότε οδν ή πόθίν άνοι- πόλιν οΟδέ πλίνθοις έγώ, ουδ' χιεί τις την πόλιν ; ύπέκρου- έπΐ τούτοις μιέγιστον των έ- σέ τις• ποίαν γαρ επιζητείς [χαυτοΟ φρονώ* άλλ ' έάν τον £τι πόλιν, τάς τριήρεις έχων ί\ώ\ τειχισ{χ^ν βούλγ) δικαίως της νέας πόλεως, οίκιστήν σκοπεϊν, εύρήσεις βπλα καΐ 2χων τ^ν Πύθιον Προβάλ- πόλεις και τόπους καΐ λΐ(Λέ- λέτε δέ αΟτης άντΙ [χεν τει- νας καΐ ναΟς καΐ ίππους καΐ χών την θάλασσαν, άντΙ δέ τους ύπίρ τούτων άμυνουμιέ- πύργων τάς νήσους, άντΙ δέ νους. ΤαΟτα προύβαλό[χην κόσμου τα τρόπαια.» έγώ πρ^ τής Αττικής... καΐ τούτοις έτείχισα την χώραν. » χβ'. /ίημ. Στεφ. 136. Ίμερ. *ΕχΛ. 2. § 42. «Ούκ εΐξα ούδ' ύπεχώ- «Ούκ εϊζε μιετά Σικελίαν ρησα (Πύθωνι), άλλ* άνα- Λαχεδαιμιονίοις ή πόλις.» στάς άντεΓπον.» λ'. ^ημ. Χερρ. 60. Ίμερ. *ΕχΛ. ί. § 5. «Οίδε γαρ ακριβώς, δτι «Οίδε γαρ ακριβώς....» δουλεύειν ούκ έθελήσετε.» ΚαΙ ταΟτα μέν τά κυρίως παράλληλα Δη[χοσθένους τε καΐ Ί[/.ερίου, προκύπτοντα πάντως άπ6 τής άτρύτου μελέ- της καΐ τριβής καΐ πιστής μνήμης Ίμερίου περί ιδέας καΐ βρους Δημοσθενικούς* τάδε δέ φράσεις είσΐ καΐ βροι τεχνικοί ή βήματα απλώς, κοινά ού μόνον παρά ΔημοσΟένει τε χαΐ - 47 - Ί[/.ερίω, άλλα καΐ παρ* άλλοις ρήτορσι και συγγραφεΟσιν Έλλησι καΐ Έλληνισταϊς. Και δή φράσεις ώς έπος είπεϊν παρά Δημ,οσθένει (Φιλ. Β'. 1) χαΐ Ίμιερίφ (Έχλ. 2. § 8), έπΙ της αληθείας παρά Δημι,οσθένει (περί τοΟ στεφάνου 226) καΐ Ί(Λερίφ ( Έκλ. 1. § 12), οΰ γάρ παρά Δη(λοσθένει (αυ- τόθι 35) καΐ Ίμερίφ ( Έκλ. 4. § 19)* ώ 'ταν παρά Δήμιο - σθένει (αυτόθι 312) καΐ Ίμιερίφ ( Έκλ. 3. § 17)• προς θεών παρά Δημιοσθένει ( 'Ολυνθ. Γ'. 17) καΐ Ί[χερί(ι> (Έκλ. 4. § 26)• δροι δέ καΐ λέξεις παρά Δη(Λοσθένει (περί τοΟ στεφά- νου 286) έπΙ τοϊς κοινοϊς άτυχημιασι καΐ παρ* Ίμιερίφ ( Έκλ. 5. § 1 ) έν κοινφ, παρά Δημιοσθένει καΐ άλλοις, ώς 2οικεν, ώς δ' αυτως καΐ Ίμιερίφ (Έκλ. 5. § 1), παρά Δημιοσθένει (αΟτόθι 139) εί βούλεσθε, παρ' Ίμιερίφ δέ ( Έκλ. 2. § 13. Έκλ. 5. § 11) εί βούλει. ΝΟν δ' ουν μιέτιμιεν τά Αίλίου Αριστείδου παράλληλα καΐ Ίμιερίου, παραπέμιποντες πάλιν κατά τάς νεωτέρας εκ- δόσεις των οικείων κειμιένων. Β'. Παρ&λληλα Άριβτιίδου τ& χαΐ *Ιμ«ρίου. α" *Αξ)ΐστ. Παναθ. ί76. «Πρώτη γάρ ήνεγκεν ανθρωπον καΐ πρώτη πατρίς έστιν άνθρωπου, καΐ δπερ τοις πασι ζώοις τοϊς έγγείοις έστΙν ή πάσα γη, τοΧίτο ήδε νενίκηκεν εϋναι τφ των ανθρώπων γένει, μιήτηρ και τροφές κοινή καΐ της φύ- σεως άφορμιή, χώρος τις ανθρώπων ίδιος έκ πάσης γί)ς έξτρ- ρημίένος.» .: .•,.:-•;.---■--:-.■;;-:■:. ' .-; ^ ■ν .•■ --: ' — 48 — Ίμερ. Λόγ. 2. § 5. «Τη πόλει §έ καθαρών άπανταχόθεν τ6 τ•?)ς ευγενείας έγκώμιιον• δτι μηδέ πρ6 Αθηνών έτερα τ:6- λις ή άνθρωπος, αλλ* ό(χοΟ τ6 συναμιφότερον ή φύσις έδειξεν, έπΙ [χέν γης πόλιν Άθηνας, έν δέ τοϊς άλλοις ζώοις τον άν • θρωπον. » Άριστ. Παναθ. ί'^2. «Τίθησι δέ καΐ αγώνας πρώτη πό- λεων άπασών... τοιοΟτοι μ.1ν πρέ)ς τους δόντας θεούς γενό- μιενοι, ούτω δ* αυ καΐ τοϊς άλλοις όμιιλήσαντες άνθρώποις (πρβλ. αυτόθι Έλευσ. § 450).» Ίμερ. Λόγ. 2. § 6. «Ουπω πανηγύρεις ήθροίζοντο' καΐ συνήγαγεν ή πόλις πρώτη, καΐ πάσας συναγαγεϊν έπέταξεν. » Υ'. 'Αριστ. Παναθ. ί84. «"Ιππων ά{χιλλητηρίων καΐ πολε- {Αίστηρίων £φηνεν( Άθηνα) σχή(Αατα• καΐ ζεύγνυσιν έν τήδε τη γη πρώτος ανθρώπων ό τγ)ςδε τί]ς θεοΟ πάρεδρος άρμια τέλειον συν τ•^ θεφ καΐ φαίνει πασι την τελείαν ίππικήν έπΙ δέ τούτοις χορεϊαι καΐ τελεταΐ καΐ πανηγύρεις έπεκρά- τησαν άλλαι δΓ άλλων θεών έπιδη[χ{ας.» Ίμερ. Λόγ. 2.^6. «"Ιππων χρ"?]σιν ούκ ήπίστατο (ή πόλις)• (χερίζει πρώτη τους άθλους καΐ πολέ(χ.ων χρείαν την ϊππων γένεσιν.» Άριστ. ΈΛενσ. 450. «Δή(λητρα δ' έπέρχεσθαι γ?)νπα- σαν καΐ θάλατταν ζητοΟσαν την θυγατέρα, τέως (λέν ούχ οϊαν τε εϊναι εύρεΐν, έλθοΟσαν δ ' εις Έλευσϊνα την τε έπω- νυ[λίαν δοϋναι τφ τόπψ καΐ την κόρην εύροΟσαν ποι•ί)σαι τα 49 [λυστήρια* καΐ γενέσθαι δή τδν σϊτον παρά (ΐ,έν ταίν θεαϊν τοΓς Άθηναίοις, παρά δέ των Αθηναίων καΐ Έλλησι καΐ βαρβάροις.» ;' ^ Ίμερ Λόγ. 2. § 5. «Έπλανατο Δημιήτηρ κατά τί]ς ύφ' Ήλίψ πάσης, ως λόγος, την άρπαγήν τ^ς κ^ρης (Αεταδιώ- κουσα* γί)ν δ' έπελθοΟσα πασαν καΐ θάλασσαν, ως κατ* Ε- λευσίνα γίγνεται, τ% τε πλάνης έστη, καΐ την ζητουμένην κο(ΐ.ίζεται• [Αίσθούς δέ αμφοτέρων είσφέρουσα, τοις την πλά- νην τ?)ς θεοΟ των ημετέρων λύσασι καρπούς χαρίζεται καΐ μυστήρια, ών τοϊς μέν την τροφήν, τοϊς δέ την γνώμην ήμέρωσεν. Ή μέν δη πρώτη μεγίστη χάρις εΙς πάντας αν- θρώπους τί)ς ημετέρας π^εως έντεΟθεν την αρχήν είληφεν. » Άριστ. Παναθ. 184. «ΛαβοΟσα δέ τάς ψήφους ή Θε6ς τήν έπωνυμίαν τ^ π^ει δίδωσιν, ώς εαυτής οΰση.» *Ιμ€ρ. Αόγ. 2.^7. €Παυθείσης δέ ούτω τής κρίσεως, ή μίν Θε6ς τήν δίκην λαμβάνει παρά τής πόλεως, παρά τής ΘεοΟ δέ ή πόλις τοΰνομα.» Γ' *Αρι>στ. Παναθ. ί80•^ί87. «ΝΟν δέ παντοδαπών έπιόν- των, ά.ικ.^ου^ον Γσως έστΙ λέγειν, ών μέρος έγγέγραπται τοΓς είρημένοις, βση τινί καΐ οϊα^. τη περιουσίςι τής φιλανθρωπίας εΙς απαντάς έχρήσαντο καΐ δπως είς τ6 κοινών έπολιτεύ- σαντο* άνειμι δέ κάνταΟθα μικρόν. "Ωσπερ γάρ τοΓς θεοις οΟκ άπέχρησε δι' ενός τίνος τρόπου την ευνοιαν ένδείξασθαι τη πόλει, ούτως οΟδ* έκεΓνοι τοΟ σίτου τήν κοινωνίαν τοϊς άνθρώποις έκριναν έξαρκεΐν, άλλ' όδψ προτρεσαν αύξοντες τήν φιλοτιμίαν, ώσπερ οί τά σπέρματα. Μεγίστη δέ καΐ κοινο- 4 ΐ *:•>-> _ν' ■ . ..Ι--_^/•-ν'ΐ:"";;:ν.-.ΜνΓΐ:^.'..».ν- ;- ". .' ■Λ.:^-'ΐ'ί£ί^ώΑί>:.*^"ϋώ.•νί«Λ.._ ",-'ί-υ^;"^ ι^:^;,•,~ - 50 - τάτη των ευεργεσιών ή των πανταχόθεν δυστυχούντων υπο- δοχή καΐ παρα(χυθία.» 'Ι^ερ. Λόγ. 2. § 9. «"Αξιον δέ Γσως πρότερον των τρο- παίων, την φιλανθρωπίαν Θαυ(χά7αι της πόλεως, χαΐ ως πρου- στη πάντων του γένους, δεχο[Λένη [χέν τους δυστυχοΟντας, οϊ παρ' έτερων ήλαύνοντο, είς δέ την υπερορίαν πάλιν έκ- πέ(χπουσα τους ήδη τύχης έφιεμένους ά(λείνονος.» ζ'• Άριστ. Παγαθ. 194. «ΚαΙ πρώτον (Λίν τήν έπικειμένην έκάθηρε θάλατταν, έοικα δέ ο6 τ^ πρώτον λέγων των έρ- γων, χαΐ τής Ελλάδος, ώσπερ λήμιην, άφεϊλε, τους έπΙ τών πρόθυρων όχληρούς άναστήσασα, λέγω τ6 ληστρικών άπαν καΐ βαρβαρικών καΐ καταναγκάσασα ως πορρωτάτω τής Ελ- ληνικής παραλίας καΐ τών είσπλων άποχωρήσαι* έξ ων δ τών νήσων κύκλος φκίσθη βεβαίως. » Ίμερ. Λόγ. 2. % ί1. «Τάς μέν δή νήσους ημέρωσαν τε καΐ ψκισαν καΐ τί) λτρστρικον έξεκάθηραν.» *Λριστ. Παναθ. 207. «Τριών γαρ εθνών τών (χεγίστων έν τοις Έλλησιν έπιθε[χένων τη πόλει, τί> [χέν αύτφ φυγής τΐ[Λήσαν απήλθε, τί) Δωρικόν, Βοιωτοί δέ χερσίν ήττώντο, καΐ τής αυτής ή^χέρας Εύβοεϊς έν Εύβοί^• τοσοΟτον περιήν τη πόλει.» 'Ιμερ. Λόγ. 2. § 12. «Τους δέ, τρεϊς πολέμους καΐ τού- τους Ελληνικούς .... Πώς ούν άπασι τούτοις ή πόλις άν- τέστη ; Έπιπτον Βοιωτοί, Δωριείς ήγάπων σωζο'μενοι, Χαλ- κιδεϊς άπαντες 'τ^'^οί'ζο' τρία δ' είστήκει τρόπαια τ^ γαρ κατ* Ευβοίας καΐ Βοιωτών μιας ην ημέρας τ6 συναμφότερον. » >ι;* ■ - 51 - 1*ϊ 'Αριστ. Παναθ. 209. «Λαβών ταύτην πρύφασιν Δαρείος ήσυχίαν άγειν ούκ ήδύνατο δύο δ* ως αληθώς ην τα κι- νοΟντα, §ν μιέν, φόβος , έτερον δέ έπιθυ[χία καΐ πόθος αΟ- ξί)σαι τήν αρχήν ένδόξφ προσθήκτ) ττ) τοΟ ΈλληνικοΟ καΐ τί)ς Γί)ς [λή διτρρημίένως άρχειν, άλλα καΐ πάσης.» *Ιμερ. Λόγ. 2. § ί4. «ΤοΟτο βασιλεύς Δαρείος έζήτει Πέρσαις χαρίσασθαι, ίνα τοσαύτην έχη βασιλεύς γη ν, όπο'σην "Ηλιος έπεισιν. » Άριστ. Παναθ. 2ί0. «Ώς ταυτον δν είπειν τήν Αθη- ναίων πόλιν καΐ τήν Ελλάδα και ούκ είπεϊν \ί,ΟΊον, άλλα καΐ έργψ συ(χβαϊνον, πάσας έχειν τάς πόλεις, εί τις κατάσχοι ταύτην.» *Ι^ερ.' Λόγ. 2. § ί6. «Ού γαρ ήν άδηλον, ώς δ(χοΟ γε τότε ήρκει έχειν τήν πόλιν καΐ τ6 γένος βλον {χετά τής πό- λεως.» *Αριατ. Παναθ. 224. « Ήναγκάσθη μιετρήσαι τρόπον δη τίνα (/.άλλον, ή άριθμιί)σαι τήν στρατιάν.» 7(χ€ρ. Λόγ. 2. § 25. «Στρατόπεδα τής άριθμοΟ φύσεως κρείττονα.» εα'. Άριστ. ΠΛατ. 298. «Πολλά δέ των εθνών έξανηλίσκετο είς δείπνον τψ βασιλεΓ.» . "^ > *Ιμερ. Αόγ. 2. § 25. «Έθνηδΐ δείπνων δαπάνης ήττονα, βασιλέα δέ πανταχοΟ μέν δντα τψ φόβψ.» - 52 - :β'. Άριστ. Παναθ. 223. «Πολλοίς δ' ην αφανής ών ήγεν, οδ γης εΓη τα νΟν, ουδέν δ ' ην έθνος των κατά την πορείαν [Λεϊζον ή κρυπτεσθαι.» ν^ίρ. Λόγ. 2. § 25. «Βασιλέα δέ πανταχοΟ [χΐν δντα τψ φόβω, οδ δέ γί3ς η, δια τ2) πλήθος λανθάνοντα. » Άριστ. Παναθ. 213. 225. «Οί μιέν άλλοι πάντες "Ελ- » Π.1ατ. 279. ληνες. . . . ήδη καθί)ντο έκ- ιιεπληγ[Λένοι .... καΐ τ6 τοσοΟτον των δεινών άπέχειν νο- (λίζοντες δσον τ^ν στρατών αυτών.» 'Ι^ερ. Λόγ. 2. § 26. «Οΐ [χέν άλλοι σύμπαντες τοσοΟ- τον 2τι τα δεινά κερδαίνειν ψοντο, δσον άπειναι Πέρσας'τών π^εων.» Άριστ. ΠΛατ. 307 . «Τέλος δ' ίδοξεν Άθηναίοις τους μίν δη χρησμφδούς χαίρειν έ^^ν, θεμιστοκλεϊ δέ μάλλον πιστεΟ- σαι, ξύλινον μέν εϊναι τείχος τάς τριήρεις έξηγουμένψ, άπο- κεϊσθαι δέ τι χρηστών έν τ•^ ΣαλαμΓνι. » *Ιμερ. Λόγ. 2. § 28. «"Ώ πυθοχρήστους μάχας νική- σαντες ! ώ θείαν την Σαλαμίνα ταϊς ύμετέραις άρεταϊς άνα- κηρύξαντες.» ι Άριστ. Παναθ. 294. «Καΐ παρέμεινε μ^νη. Άλλα μήν τήςγε ειρήνης δσον τ^) διάφορον ή μένγε τής πδλεως έπι- τάττει τψ βασιλεϊ κάχεϊν^ν φησι δεϊν τ6 κελευ^μενον ποιεϊν — 53 - ού γαρ έςε πλεϊν εΓσω Χελιδονέων καΐ Κυανέων, εΐ δέ έπΙ τ-^ ίτ^πφ (/.εγαλοφρονεΓς, ουδέν (χαλλον έλςες άχρι θαλάττης, άλλ' αύτ7]ς, φησί, τί); ίππου δρ($[Λον ήμιέρας της θαλάττης άποσχήσεις. . . . ΤαΟτα [/.έν ή τί)ς πόλεως ειρήνη λέγει .... άρ' ίσον τ6 κεφάλαιον, ή μιιχρ^ν τ6 διάφορον, αλλ* οΟ παν τουναντίον ; » '/μβρ. Αόγ, 2. ξ 29. € Άλλα καν ταΟτα σιγή παρέλθω- [Λεν, κδν τΫ]ς εΙρήνης τί]ς πρΙ)ς βασιλέα γεγενη(Λένης [χνη- (Λονεύσωμιεν• ή παντός τροπαίου σεμ-νοτέραν έτι την πόλιν εργάζεται. ΚαΙ [Λάλα είκότως* αί (χΐν γάρ είσι καΐ τύχης έρ- γον πολλάκις* τ6 δέ έχοντα συγχωρί)σαι βασιλέα τη π^ει, ?ππου μέν δρό{ΐ.ον ημέρας άφέξειν θαλάττης άνω, εΓσω δέ Χελιδονέων καΐ Κυανέων (λή πέ[Λψειν δλκάδα, πώς ού κα- θαράν πανταχίίθεν τη π^ει προξενεί την εΰκλειαν ; » *Αρίστ. ΠΛατ. 3ί0 — 311. «Συνιδών δ πάντα άριστος έκεΓνος, ώς, εί τΐ δίκαιον ακριβώς έξετάζοι καΐ στάσις έγ- γένοιτο υπέρ τίΐς ήγε[Λονίας, άπαντ* άπολεΤται κακώς, καΐ οΟχ Ιξουσιν β,τι χρήσονται, πείθει τους Αθηναίους ύφίεσθαι καΐ συγχωρ7]σαι τοϊς Λακεδαΐ(/.ονίοις έν τφ τότε την ήγε- [Λονίαν, ύποσχό[Λενος παρ* έκόντων αύτοΤς τών Ελλήνων αυτήν άνακτήσεσθαι. ΚαΙ ούκ έψεύσατο, σχεδόν δέ τι καΐ τοΰνομα τής ήγεμιονίας, άλλ* ούκ αΟτήν έπεισε παρεΓναι. *ΕπεΙ τό γ* αληθές είπεϊν αύτοΐς μέν την ήγεμονίαν, έκείνοις δέ την έπωνυμίαν ανέθεσαν.» */^ίρ. Αόγ. 1^. § 29. «Κατά θεμιιστοκλέα τ^ν πάνσο- φον, δς Ευρυβιάδη συστράτηγος ταχθείς, ήνίκα έπΙ Πέρσας ό τών Ελλήνων στόλος άνήγετο, τ6 μέν σχ?)μια τί)ς ναυ- ^Γ.ιο-^>,--^-:.^>.%»Λ^ ■■; ..^ ?5;ί ,^ ■ -; — 54 - αρχίας παρεχώρει τψ Λάκωνι, εαυτόν δ* ίπί τ"?]ς χρείας έδείκνυε τοις Έλλησι ναυαρχεϊν. » Ι »ζ'. Ι *Αριστ. Αενκτρ. Α'. ί03. «"Ωσπερ άλλο τι σύμιβολον *Ασκ,ΛΎ\π. 443, αύτ6 τ6 σ•χ•?)[Λα τί]ς ατυχίας.» Ίμερ. Λόγ. 2. ^2.8.^ 4. «Άλλ' ώσπερ άλλο τι σύ[ΐ.- ^οΚοΊ, έν πάσι ταύτόν, τ•ϊ)ς ευγενείας υπάρχει γνώρισ(Λα. » *^4ριστ. ΠΛατ. 298. «Πάντα δέ ώσπερ τοΟ Ποσειδώνος κατιόντος έσείετο.» *Ι\Λερ. Αόγ. 2. § 23. «Άλλ* άπαν αύτφ συνεκινεϊτο καΐ συνεσείετο, καθάπερ Ποσειδώνος αΟτοΟ τινάσσοντος την γ?)ν, ορώ πασαν ταύτην θάλασσαν.» Άριστ. Παναθ. 17 1. «Ώσπερ γαρ έπ' άσπίδος κύκλων.» 7|^«ρ. Λογ. 7. § ίδ. «Καθάπερ έπ* άσπίδος κύκλου.» Άριστ. Παναθ. 263. «Πάντα δέ ώσπερ άγος καθαί- ροντες έπί)λθον.» Ίμερ. Αόγ. 2. § 29. «Έν (παραλίαν) ώσπερ άγος κα- θήραντες ούτοι σύν δπλοις έπιρεσαν. » χα' • Άριστ. Αενκτρ. Ε', 216. «ΔεΓται δέ ηλικίας ή πΛις.» Ίμερ. *ΕχΛ. 2. § 6. «Έως (αν έχω) ήλικίαν άκ(Λά- ζουσαν.» — 55 - »β '^' Άριστ. περί ΕΙρ. Β',83. «Περί τί)ς βώλου καΐ τοΟ ϋδατος έλθόντας.» *Ι^ερ. ΈχΛ. 2. § 7. «Τους την βώλον χαΐ τ^ν χύαθον αίτήσαντας τ6 βάραθρον άντΙ τί)ς εκκλησίας έδέχετο. » χγ'. *^4ρ6στ. Παναθ. 3ίί. «Τ•?]ς ήγε[χονίας άπέστησαν Φι- λίππφ.» '/^ίρ. *^κ^. ;9. § ί/. «Άπέστημεν έτέροις τΫ]ς ήγε[χ.ο- νίας.» Άριστ. ΠΛατ. 28ί. «Παραχωρί]σαι τοΟ πατρίου σχή- ματος.» 'Ι^ερ. Έκ2, 2. § ίί. «Παρεχωρήσα[χεν τοΟ πατρίου σχήματος.» χε'. 'Αριστ. ΠΛατ. 288. «Δάτις τφ βασιλεΓ διακον?)σαι τα έπεσταλμένα ; . . . » *Ιμερ. ΈκΛ. 2. § ί9. «"Οτε βασιλεϊτάς υποσχέσεις δια- χονούμενος ...» ΧΓ' *Αρίστ. Παναθ. 315. «"Ωσπερ δρον τινά παιδείας.» 'Ιμερ. ΈχΛ. 2. § 5. « 'Ι^σχύνθη τοίς άρχαίοις έμμεΐναι φιλοσοφίας δροις Επίκουρος.» " - 56 - *ν. *Λριστ. ΠΛατ. 367 . «Ούχ δ(χολογεΓ ταΟτα έκείνοις. Όμολογείσθω τοΟτο.» ι Ίμερ.ΈκΛ. 3. § 6. «ΠοΟ γαρ ό{ΐ.ολογεΓται ταΟτα;» *Αριστ. ΠΛατ. 239. « Ώς άρα οΟ λίθοι, ουδέ ξύλα, ουδέ τέχνη τεκτ^νων αΐ π^εις εΤεν. » Ίμερ. ΈκΛ. 5. § 32. «Άνδρες γάρ, φησίν, αί π^εις, ούκ οίχοδθ(Λήμι.ατα. » Άριστ. Παναθ. 165. «"Ωσιτερ των άλλων απάντων ήγε- [λών τοΓς Έλλησιν, ο?(Ααι δέ καΐ τοΓς άλλοις άνθρώποις γε- γένηται. » ^Ιμερ. Λόγ. 2. § 4. «Τούτων απάντων δικαίως αν ήγε- [χών ή π^ις ήμ,ών έπιφη[Λ{ζοιτο. » λ'. 'Αριστ. Παναθ. 184. «Αδθις δέ βπλων την χρί)σιν διδά- ξασα καΐ κοσμιήσασα. » ι 'Ιμερ. Λογ. 2. § 6. «Όπλα των χινδυνευ^ντων πρού- βάλετο.» Άριστ. Παναθ. 177. «Μ(ίνοις δέ ύ[ΐ.Γν υπάρχει καθαράν εύγένειάν τε καΐ πολιτείαν αΟχί)σαι. » Ίμερ Λογ. 2. § 5. «Τη π($λει δέ καθαρών άπανταχ^εν τ^ τ•?]ς ευγενείας έγκώ[χιον.» -57- λβ'^ί 'Αριστ. Παναθ. 184. « Έν τ^δε τ^ π^ει τάς χρίσεις έποιήσαντο (οΐ θεοί).» *Ι^.€ρ, Λόγ. 2. § 8. «Τοϊς παρ* ή(ΐ.Γν διχαστηρίοις έχέ- χρηντο.» 'Αριστ. Παναθ. 224. «Ή (πΛις), θορύβου τοσούτου δια γ?)ς άπάσης χαταρραγέντος χαΐ των ηπείρων ά(ΐ,φοτέρων χρινομένων έπΙ τί)ς Ελλάδος, άντέσχεν.» *Ιμ€ρ. Λόγ. 2. § 26. € Τοσούτου τοίνυν θορύβου δια πά- σης γ?|ς ήχήσαντος χαΐ χρινο[χένων έπΙ τ•?)ς Ελλάδος των δλων.» 'Αριστ. Παναθ. 183. «Νομιίσαντες (οΐ θεοί) χάριεν χαΐ χοΟφον έπ' ά(ΐ.φ^τερα έν τοις παιδιχοϊ; χριθ?)ναι». *Ι^€ρ. Λόγ. 2. § 7. «Ού γαρ δή θέμιις υπέρ τοιούτων παιδιχών αίγίδα χινεΓν ή τρίαιναν.» λβ'. 'Αριστ. Παναθ. 194. «Τήν θάλατταν έχάθηρεν. Εδ χα- τεσχεύασε τήν θάλατταν.» Ίμερ. Λόγ. 2. ξ 11. «Τάς (χέν δή νήσους ή|Λέρωσάν τε χαΐ φχισαν.» ;.;" λΓ'. ■■--.'. 'Αριστ. ΠΛατ. 297, « Ό δ^ "Ηλιος συνεχρύπτετο τοϊς τοξεύρ,ασιν. » ^- 58 -- Ίμερ. Λόγ. 2. § 25. «ΤοΟ [χέν γαρ (Ηλίου) τοξεύων το φως απέκρυπτε (Ξέρξης), τ^ς δέ (θαλάσσης) πλέων την φύσιν ήμιειβε, τ?)ς δέ (Γί)ς) πεζεύων την χρείαν ήλεγ^εν.» \ ■ • λζ'. *^4ρσΓ. Παναθ. 226. «Ή δ^ είς την θάλατταν άπε- χώρει. » ν^ίρ. Λόγ. 2. § ;^7. « Ό μιΐν έζεύγνυε τ^ν Έλλήσπον- τον π^ρον, οί δέ π^ιν έποίουν την θάλατταν.» λη'. Άριστ. ΠΛατ. 350. «"Ώ θεία Σαλα(Λίς. Ό μΐ-έν τοίνυν θε^ς θείαν την Σαλα[Λϊ'να προσείπεν.» *Ιμερ Λόγ. 2. § 28. «"Ώ θείαν την Σαλα[ΑΓνα ταΓς ύ{Αε- τέραις άρεταΓς άνακηρύξαντες. » Άριστ. Παναθ. 280. «Διέλαβον δέ τροπαίοις τ6ν *Ελ- λήσποντον.» Ίμερ. Λόγ. 2. % 31. «ΚαΙ καθ* Έλλήσποντον Αθη- ναίων τα (λυρία τρόπαια.» μ.'. ^Λριστ. Παναθ. 238. «Άλλ' οί (χΐν δνο(Λα ήγε[λύνων, οΐ δέ ( Αθηναίοι ) έργα παρείχοντο. » *Ιμερ. Λόγ. 14. § 29. « Ώς τοΰνομα μέν τΫ)ς ήγε{χονίας εκείνον, τ6 δΐ έργον τοΟτον παρέχεσθαι.» μ.α' • '^ίρίΤΓ. /7.ίατ. ;257. «Μιλτιάδην δέ τ6ν έν Μαραθώνι ί-»•^ ί» ».ν ^ - 59 - ,-. ποΟ χοροΟ τάξομ,εν, ή τάξιν τίνα ; ή δί)λον δτι την πρ6 τοΟ θεάτρου καΐ ού πασιν έν χαλψ τ^Ις θέας έσται ;» *Ιμ€ρ. Αόγ. 7. § ίδ. «Την τ?]ς π<5λεως δΐ ποΟ χοροΟ τάξομεν ; ή δγ)λον δτι έν πρώτοις. » μβ*. \ '• Άριστ. εις ^Ετεωνέα ί35. «Τροφή δέ χαΐ φύσις άξ(α τί^ς γενέσεως.» Ίμερ. Αόγ. ίδ. § 4. «Τροφή τε παραπλησίί^ τ-^ φύσει χρησά[ΐ.ενον. » Άριστ. Παναθ. 343. «ΚαΙ τ6 ίρεισμια χαΐ δσα τοιαΟτα είς την πόλιν ϊίδετο. » *Ιμερ. Αόγ. ί6. § -2. « Ώς τί]ς Ελλάδος είπεϊν έρεισ{ΐ.α, (χιχρόν, δπερ εΙς τάς Αθήνας ησται Πινδάρφ.» Άριστ, εις, Έτεωνέα ί38. «Κεφαλή πρ^τερον χοί^ι^ στάτη, νΟν έν χόνει.» .• Ίμερ. Αόγ. 23. § 7. «Τίς [χέν χ(5νις τάς Ιεράς έχείνας κό[Λας έχει, &ς Διονύσφ ρ,ετά τήν πρώτην γένεσιν έτρεφες ;» με'. Άριστ, Αενκτρ. Ε.' 219. « Έξ6ν δλως φεύγειν τί> δοχεϊν ή τούτους Ύΐ κείνους χακοΟν.» ^ ' Υι^Αβρ. *£'κ.^. ;9. § 23. "Ινα γάρ πεισθώσι τφ ΣΛωνι, οΟδ' αύτ^ν έφευγον άδικεΤν δόξαι τ6ν δίκαιον.» ■'Λη"*;»;- ,,Τ'Λξί,ϊ^'Ρ!•• ί^Ρ'- - 60 - Άριστ. ΠΛατ. 182. «Ουκ έγχωρει φ^σαί σο( γε [Λαλλον ή έμοί κολαχείαν γε έπιτηδεύειν. » ^Ι^ερ. 'ΕχΛ 3. § ί3. «ΟΟ πάντας έγχωροΟντος έκάστφ άσεβεΓν. » * Αριστ. Παναθ, 264. αΚρατεϊν πανταχοΟ καλλίστοις απάντων έφοδίοις.» ^Ιμερ. *ΕκΛ. 3, § ί8. «ΕΓπερ κρατεί τοϊς ά(χείνοσιν.» μη' . * Αριστ, ΣικεΛ, 17. «Είναι δοκείν ποιών.» Ίμερ. ΈχΛ, 4. § 5. «Ποιών δοκοΟν άδίκη^χα είναι.» μθ.' Άριστ, ΠΛατ. 267, « Ήξίωσας τιμ.ί)σαι τ^ν Περικλέα μερ(σας τάς αΙτίας αύτφ.» *Ιμερ. ΈκΛ, 4. § 18. «Τί δέ [χε [Αερίζεις τοΤ;ποιηταΓς ;» '^ριστ. Παναθ. 271, « Ώς [χή δοκεΓν τύχη μιαλλον ή τψ κρείττονος λ(5γφ τ^ 2ργον κριθί)ναι.» 7^€ρ. Λόγ, 7, § ί5. «Τ6 κρειττον ττ) πί^λει.» να '^ριστ. Αενκτρ. 6' 157, «Δ<5ξαν δέ ο6 καλήν αργίας οΓσεσθε, ήν ούδέσι (χαλλον τών δντων προσήκει φυγείν, ήπερ ύ{χΓν.» - 61 - Ί^ερ. Λόγ. ί4. § 16. «Μηδέ ίλλος τις των οΧοί τέ έστιν δντων άξίαν χεϊρα παρασχέσθαι τοΟ παραδείγμιατος. » 'Αρκττ. εΐί: βασιΛ. ίίΐ. «Μιχρ6ν οΤα πατήρ, μικράν δέ οία ποΐ[)ΐήν των άλλων είπεϊν είναι.» Ί^ερ. Λόγ, 16. %2. λ Ός τ^ς Ελλάδος (λίν είπείν έρει- σμα, [Αίχρόν, πάσης δέ τί)ς ύφ* "Ηλιον ήδιστον &γαλρ.α.» Γ. Έ λ ά τ τ β•. Άρίστ. Παναθ, 172. «Έχο'σρ^ει καΐ χατεσκεύαζε τ6ν βίον.» *Ιμερ. Λόγ. 2. § 4. «Ό βίος κεκ^σμηται. » * Αρίστ. Παναθ. 194, «Τάς νήσους φκισεν.» *Ιμερ. Λόγ. 2. ξ 11, «Τάς (χέν δη νήσους ή[χέρωσάν τε καΐ φκισαν». Άριστ. ΠΛατ. 515. «Διορύξαι δ' οΐκίαν χαΐ ταράξαι χαΐ συγκροΟσαι τους Ινδον πρίς αλλήλους». *Ιμερ. *ΕχΑ. 4. § 9. «"Ά ν διορυτττ) οικίας τις.» - 62 - - • • ■ ■ ^. Άριστ, Παναθ. 169. «Τ6ν χορ^ν έξελίττειν.» Ίμερ, ΈκΛ. ^4.§ 27. «Τ6νχορ6ν έξελίττετε (ΜοΟσαι).» Κ. Άριστ, Παναθ, 254, «Την [χάχην χρ(νουσιν.» 7^ίίρ '^κ^. 5. § ^5. «Ή ναυ(λαχία χριθήσεται.» β. * ^ρι<ΤΓ. Πρεσβ. 6, « Άπ6 τοΟ Σιγείου προσβάλλειν. » ^Ιρ,ερ. * ΕχΛ, 5. ^ 6. « Άπ^ Βαβυλώνος προσβάλλεις τη τ^ει.» Ύ. Άριστ, Σικ, α'. 20, «Φέροντες εΙς τα παρόντα.» *Ιμ€ρ. Λόγ, 20. § 7. «Φέρει πρ6ς τα παρόντα. β. Άριστ. Παναθ. 2ίί. 2ί6. «Τρόπαια φέροντες έν ταϊς ναυσίν. *Ιμερ. Λόγ. 2. § ί9, «Τρόπαια καΐ πέδας έφέροντο.» * Αριστ. Παναθ. 27 ί. «Περιέπλευσαν τήν Πελοπόννησον. » *Ιμερ. Λόγ. 2. § 30. «Πελοπόννησον περιπλέοντες.» ΙΟ. Άριστ. Παναθ. 269. « Ένίχων Κορινθίους έπΙ Κεχρυ- φαλί^.» ι :;"-. /ί.:-. ^ο^^ί^• -- :63 — *Ιμ€ρ. Αόγ. 2. § 30. «Νικήσαντες Λακεδαιμονίους έν Τανάγρς|ί.» 1 1. *Αρι<χτ. ΠΛατ. 337. «Των Μαραθώνι κινδυνευσάντων.» 'Ιμερ. ΈκΛ. 2. § ί7. «Οΐ Σαλαρ,ίνιοι κινδυνεύσαντες. » ^Αριστ. Παναθ. 2. ίΟ. «Των Ελλήνων έρ(χηνέα τφ φύ- σειπολεμίφ γίγνεσθαι.» , */^ίρ. 'ΕχΛ. 5, § α. «Τ*ί) φύσει πολε[χίους.» 13. '^ριστ. ΠΛατ. 310. «Τουνο(Λα τί|ς ήγε[Λονίας.» *Ιμερ. Αόγ. ί4. § 2Ρ. «Τουνο(Λα ττίς ηγεμονίας.» 1-4. Άριστ. Παναθ. 297. «Τον δίκαιον κληθ•ϊ)ναι μύνον (τ^ν Άριστείδην).» */^£ρ. *Εκ2. 2. § 25. «Τ6ν δίκαιον (Άριστείδην).» 1 Κ. * Αριστ. ΠΛατ. 357. «Την στήλην καθιέρωσαν Αθη- ναίοι τη θεψ.» Ίμερ. Έκ.Ι. ί. § 12. «Στηλίτην παρά τη θεφ γενό- (χενον (Αίσχίνην).» 1β. * Αριστ. ΠΛατ. 357. «Άπεϊπε μη κτάσθαι χρυσίον.» 'Ιμερ. ΈκΛ. ί. ^ ίί. «Τ6 Μακεδόνων χρυσίον ώς πα- τρίδα νομίζουσιν.» — 64 — 1 Τ. 'Αριστ. Παναθ. 2 14. «Έφολχ^ων τψ στρατοπέδφ,» Ίμερ. Έ^έΛ, 2. 19. «ΤοΟ παρεργοΟντος Ιφόλκιον.» 19. Άριατ, περί τοϋ παραφθεγ. 679. ΚαΙ δ άρτιτελής (λύ- στης άτΐ{Λίτερος τοΟ πάλαι μύστου. *Ιμερ. Λόγ. 22. § 8. «Τους άρτιτελεΓς τε χαΐ νέον προς ημάς ήχοντας.» 19. Άριστ. Παναθ. 262, «θαυμαστήν έπεδείξαντο χαΐ ως αληθώς ένίπλκίν τίνα χαΐ πολέμου χόρευαν. » Ίμερ, Λόγ. 2, § 20. «ΚαΙ έν^λιον έθεον.» .-*.. ΐ>'-< *>*•>•.■..*_--'■ ' ' «\ιί.'ν ■ ΤΥΠΟΓΡΑΦΙΚΑ ΠΑΡΟΡΑΜΑΤΑ Σα. στίχ. αντί Τράφρ 6 2 /δς' ^ 14 26 καΐ οΰχ χαΐ χκΐ ούχ έπΙ 39 4 υ» 284 _» 6 μείζον μείζον ' 40 14 ■ ^:ίΜΐ:-.--, •-■'■■ μεν 42 2 στοιχείου στοιχείου, -■ V- .;« -ν.,.ί^' ':','■' :ν'^ ■ ' ^^^'¥ίίί -.'.'*• ■■,•ί .1 -:ίΐ. •■-;••Ι ■ν ^._Χν.α ;••'^ "'Τ- •■^■Γ- '^Ί, , ;/^ - : . ',:■;■; ■ >ν :.•;•Γ-'•"^...., ■ ,'•^." νν^•.- '.\ •._ _;*χ"!^.*^^ί"4ί.^^.*